| Guînes – Calais – Dover – Sissinghurst – Crowborough zondag 6 mei / gevaren: 52 km / gereden: 123 km |
We hoeven niet zo heel vroeg uit de veren: we wisten al dat de afvaart voor de overtocht Dover – Calais later is dan eerder doorgegeven. Dat bleek namelijk een vracht-ferry te zijn: wij gaan nu om 09:50u varen. De afstand van Guînes naar Calais is zo’n 23 km. Nu nog wel in West-Europese afstanden: straks gaan we ”om”. Eerst dus op weg naar Calais, voor de oversteek. Daarna door naar de tuinen van Sissinghurst, om te eindigen op de Crowborough Camping & Caravanning Club Site.
Indrukwekkend afschrikkende afrasteringen bij Calais
Niet voor niets heeft de NKC ervoor gekozen als startcamping van de reis niet meer naar een plek dichtbij Calais te gaan, waar ze eerst zaten. Het risico voor het ongevraagd meeliften van vluchtelingen die ook graag de overtocht Dover meemaken is te groot. We rijden daarom eerst in ongeveer een uur naar de ferry. Borden onderweg waarschuwen al voor de mogelijkheid van voetgangers op de weg, ondanks dat het een snelweg is. We zien inderdaad her en der groepjes mensen in de berm. Even later zijn de waarschuwingsborden vervangen door afschrikwekkende hekken met bovenop rollen prikkeldraad, van de ”minst vriendelijke soort”. Wij komen diep onder de indruk en het geeft ook wel wat benauwends. Eigenlijk ben je opgelucht als je het ferryterrein van P&O oprijdt.
Bij het loket laten we onze reservering zien en worden we naar de inscheepterminal 6 geleid. Daar krijgen we rij 260 toegewezen. Uiteraard moet dit soort zaken heel gedisciplineerd verlopen, dus alles is tot in de puntjes geregeld. Zo kunnen we straks in ”een record-tempo” de boot op.
Douane controle is hier streng
Dat ze ook hier de controles uiterst serieus nemen, blijkt wel uit het feit dat we bezoek krijgen van twee goed bewapende heren. Tegenwoordig wordt voor de overtocht Dover alles uit de kast gehaald ter bescherming tegen ongenode gasten. Eerst de buitenkant helemaal bekeken en dan binnen: bed omhoog, douche open en zelfs de klep van het zitbankje moet omhoog.
Ik kijk wat ongelovig, maar realiseer me dan dat zij niet weten dat daar nu juist onze watertank ligt.
We zullen nu gewoon nog even geduld moeten hebben, tot de boot van de andere kant is gearriveerd. Die tijd doden we onder andere met het maken van foto’s en het drinken van een bak koffie. Eigenlijk gaat de tijd best snel, hoewel we al wel hebben gezien dat de afvaart met een kwartier is vertraagd.
Inschepen en naar dek 9 om foto’s te maken
We rijden met een paar rijen tegelijk op om in de buik van het schip de aanwijzingen van de stewart op te volgen.
Motor uit, camper op de handrem -gas was al dicht tijdens het rijden- en dan de trappen op: van dek 5 naar dek 9. 
Daar is het open en kunnen we foto’s maken van het vertrek uit Calais en het eerste stukje varen.
Helaas krijg ik een sms-je uit Nederland dat een van de leden van ons zangkoor onverwacht is overleden. Een altijd enthousiaste, optimistische en positieve alt die vooral ook bij onze optredens een geweldige uitstraling naar het publiek had. Bovendien hielp ze mij bij het onderhouden van de website. Aangezien ik voorzitter van de club ben, moest ik ’s avonds meteen aan de slag met het verzenden van een bericht naar alle leden. Het leven gaat verder… jammer genoeg zonder Liesbeth.
We gaan vervolgens wel naar binnen, want we hebben het al van veel mensen gehoord: tijdens de overtocht Dover staat er vaak behoorlijk wat wind en nu zie je toch even niets meer dan water, water en… juist: water.
De overtocht Dover is eigenlijk zo over
Binnen kunnen we even rustig zitten, in afwachting van het moment dat we de Zuid-Engelse kust in het vizier krijgen.
Dan gaan we weer op het dek staan om “aankomstfoto’s” te maken. Best wel een bijzondere ervaring. Natuurlijk hebben we vooraf al gelezen over de witte krijtrotsen van de kust van Zuid-Engeland en nu zien we dat dus met eigen ogen. Nou ja: ook met een beetje hulp, want dit plaatje konden we niet zelf schieten. Met dank aan P&O Ferries.
We maken nog wat beelden van het invaren in de haven en dan dalen weer af naar het autodek.
National Trust: zorg voor cultuurbehoud
Heel veel landgoederen, tuinen, kastelen en landhuizen worden beheerd door de National Trust. Deze organisatie zet zich heel breed in om al dat moois te behouden en te onderhouden. Door het lidmaatschap -inbegrepen bij de prijs van deze camperreis- krijg je bij een bezoek aan al hun ”beheersobjecten” gratis bezoeken. Het parkeren is daarbij inbegrepen. We krijgen nu eerst een voorlopig lidmaatschapsbewijs met een parkeersticker. Die gaat op de voorruit.
Uiteraard bezoeken we nu meteen deze prachtige tuin: we zijn er toch ;-)) De oorspronkelijke gebouwen stammen uit de middeleeuwen. De overblijfselen die er nu nog zijn, daten uit de 17e eeuw. In de 18e eeuw zijn ook hier de Fransen geweest: die gebruikten de gebouwen als gevangenis. Ondanks de totaal vervallen staat van Sissinghurst Castle kocht het echtpaar Nicholson – Sackville-West het landgoed in 1930.
Het stond toen al twee jaar te koop: er was geen water, geen elektriciteit, ramen waren zonder glas en deuren waren verdwenen. Niemand leek geïnteresseerd. Juist die haveloze toestand trok Vita enorm aan. Ze was opgevoed in het grote ouderlijke kasteeldomein ‘Knole’ nabij Sevenoaks. Door haar ‘sexe’ kon zij echter geen aanspraak maken op dit erfgoed. In Sissinghurst slaagde zij erin haar eigen droom te realiseren.
Sissinghurst: tuinkamers in diverse stijlen met vele doorkijkjes
Nu is het een prachtig complex met tuinkamers in diverse stijlen en vele doorkijkjes. Het domein beschikt over een uitmuntende natuurlijke schoonheid en is sinds 1967 eigendom van de National Trust. De tuin bestaat uit meerdere tuinen, alle compleet verschillend van stijl en gescheiden door sfeervolle muren of hagen. Een van de meest indrukwekkende is de ‘White Garden‘. 
Hier zie je mooie combinaties van wit, grijs en groen en de sierlijke Wisteria venusta die er de pergola siert. Verder nog vele tuinkamers met o.a. een Cottage Garden met warme brandende kleuren zoals rood, oranje en geel en tal van bijzondere Erysimums (muurbloemen).
Recent werd de moestuin opnieuw aangelegd. Het lokale restaurant ‘Granary Restaurant’ betrekt hier zijn heerlijke groenten. Mede doordat de eigenaresse en schrijfster Vita Sackville West verschillende boeken over deze tuin en haar ontwerp schreef, is het nu een toeristentrekker nummer één. Wij volgen netjes een route over het hele terrein en genieten van alle kleurschakeringen op Sissinghurst.
Op weg naar de C&C-Club in Crowborough
Na deze bloemrijke onderdompeling maken we ons op voor het laatste deel van dit traject. Best pittig, want de overtocht Dover en het bezoek aan Sissinghurst vergen best veel tijd. Bovendien hebben we nu nog zo’n …mijl te gaan en er staat nog een bezienswaardigheid op het programma: de Royal Tunbridge Wells.
Soms houdt het leven van verrassingen. In het begin van de 19e eeuw ontdekte Lord North dat het water uit een ijzerhoudende bron bij Tunbridge oranje kleurde. Hij vergeleek het water met dat van Spa en claimde dat het water een geneeskrachtige werking had. Het nieuws verspreidde zich snel en dat had tot gevolg dat het slapende gehucht Tunbridge al snel veranderde in een kuuroord. Ook aan het hof werd dit opgemerkt en vele kwamen naar de Tunbridge Wells voor ontspanning en tenminste enkele slokjes bronwater. Geheel in de gedachtengang en stijl van die tijd werd het kuuroord rijkelijk voorzien van een grote diversiteit aan tuinen.
mm
Over verrassingen gesproken: wij krijgen er ook eentje, waar ik echter niet op zat te wachten. Bij terugkomst op het parkeerweiland blijkt de Heppiebuzz niet zo heppie met z’n plekkie: een van de wielen is al aardig in de bodem gezakt. Goede raad is duur en we vragen de parkeerwachter om een oplossing. Na eerst zelf proberen, ook met hulp van Jan en Wipie, en veel wikken en wegen komt er een boer van het naastgelegen huis. Hij heeft dit soort akkefietjes wel vaker opgelost. Vanwege mogelijke aansprakelijkheid moet ik zelf de sleepkabel aan de camper vastmaken en dan gaat hij trekken. Met succes! We kunnen weer verder.
Onze eerste overnachtingsplaats: een Leisure Centre
Vanaf Tunbridge naar Crowborough is het nog maar 7,1 mijl: het einde moet met een goed kwartier in zicht zijn. De route staat op onze atlas goed gemarkeerd, de beschrijving in het reisboek is prima en Germaine leidt ons tot bij de slagboom. We mogen voor het eerst graaien: een bingonummertje uit de zak van Leo trekken. Dan weten we op welke plek we vandaag staan. Het is nummer .. geworden en we parkeren in. Rechtstellen met de blokken, luifel uit, stoelen er onder en… heerlijk…. bijkomen van alle indrukken. Proost!
