De groep -althans een deel ervan- gaat op de fiets om Bath te verkennen. Wij hebben echter eerst een andere missie. Reisleider Leo heeft het een en ander uitgezocht, waardoor we een bezoek kunnen brengen aan het Royal United Hospital van Bath. Dat ligt niet zo heel ver vanaf onze camping, in het Combo Park. Ook wij stappen daarvoor op de fiets: met zo’n vijf-zes minuten kunnen we er al zijn. Het is gelukkig een ziekenhuis met een zeer hoge waardering: 97% van de bezoekers van de poli zou dit ziekenhuis aanraden. Nou ja: als het medisch noodzakelijk is, dan…

We melden ons bij de Emergency Entrance

Fietsenrekken kennen ze hier niet, maar er is altijd wel een hek te vinden waar we de stalen rossen aan vast kunnen zetten. Zo ook hier. In de hal zit een aantal mensen op de wachtstoeltjes en zien we de receptiebalie, waar al drie ”patiënten”  staan die ook door een dokter willen worden gezien. We sluiten aan. Allereerst moet er het nodige aan papierwerk worden gedaan. Verzekeringsgegevens noteren, contactgegevens en… wat het probleem is waarvoor we komen. Dan begint het wachten. Af en toe komt er een dame die alle papieren bekijkt en op ons duidelijk overkomt als de regelzuster. De stoeltjes beginnen al leger te raken en na drie kwartier zijn we aan de beurt: ”Miss Louisa Kaptein….”  Loes reageert de eerste keer niet eens, want ze zit op ”…van Zijl” te wachten ;-))

Het valt mee: een onschuldig adertje dat er de brui aan gaf

Met kennersblik -gelukkig wel- bekijkt de arts de verdikking en verkleuring van haar voet. Al snel staat voor hem één ding vast: het is niet zoals Loes dacht- een insectenbeet. Het meest waarschijnlijk lijkt een gesprongen adertje. Dan blijft ook voor hem echter de vraag, waarom de voet zo heftig is gezwollen en het gebied achter de tenen en aan de buitenzijde zo blauw is. Tot Loes hem vertelt dat ze bloedverdunners gebruikt. Dat is voor hem de verklaring van het uitlopen van de ader. Het lichaam reageert dan anders dan bij de meeste mensen, die vaak zo’n gesprongen adertje nauwelijks opmerken. 

Hij heeft ook de oplossing voor een goede genezing. ”Geef het rust. Ga met je been omhoog zitten, zodra het kan. Zwaai dan je arm naar achteren, richting je man. Hij doet het voor. Stel hem de vraag: “Please, can I have my tea, dear?” ”Or: white wine, that’s also okay.” Ik geloof niet dat hij m’n vriendje is ;-))

Wij gaan ook op de fiets naar Bath, langs de Avon

Bath is een van de prachtigste en zeer druk bezochte steden van Engeland. Die kans willen wij dus niet laten lopen en gelukkig kostte het ziekenhuisbezoek ook weer niet al te veel tijd. Vanaf de camping zit je zó op het jaagpad langs de rivier Avon. Al snel stoppen we echter weer, want hier zit een sluisje waar ze juist twee bootjes gaan schutten. De sluiswachter krijgt hulp van een van de schippers, want het is best zwaar werk om met de hand -aan een boom- de sluisdeuren open te draaien.
Als het water de sluis uitstroomt, aan de andere kant is het waterpeil hoger, vinden wij het mooi en gaan we weer op de pedalen.

Na twintig minuten bereiken we het centrum

Het pad is smal en er zitten de nodige kuilen in, dus we moeten goed opletten. Gelukkig is het aantal tegenliggers op één hand te tellen en ook nog eens op toevallig iets bredere stukken. We komen zelfs al een stel mede-camperaars tegen die het stadsbezoek er alweer op hebben zitten. Na nog een kwartier fietsen moeten we goed gaan kijken hoe ze de route naar het centrum aangeven. Achteraf blijkt dat we iets te ver zijn doorgereden -het had sneller gekund- maar al snel zien we de kathedraal. Toch altijd een ijkpunt voor een stadsbezoek.

Gelukkig heb ik ook mijn slimme telefoon en daarop wijst Google Maps ons de juiste weg. Daardoor zien we ook al meteen waar het Info-centrum zit en daar halen we: …juist, een stadsplattegrond van Bath. Er staan twee routes op om de hoogtepunten te kunnen zien: de citytour en de skyline tour. De fietsen gaan aan een rek bij de Abbey: ook weer makkelijk om terug te vinden. 

Kathedraal of Abdijkerk: we weten nu het verschil

De ‘Ontdek reisgids’ van de ANWB -in dit geval de uitgave Cornwall- is heel handig bij het bepalen hoe je door de stad loopt en welke keuze je dus maakt voor de bezienswaardigheden. We beginnen natuurlijk bij Bath Abbey, want daar staan we vóór. Wij zouden denken dat ook dit een kathedraal is, maar dan worden we er nog even fijntjes op gewezen dat het gebouw in 1499 weliswaar als kathedraal is gebouwd, maar de bisschop besloot halverwege de 16^e eeuw in Wells te gaan wonen. Dan is het dus weer een ”gewone kerk” ofwel in dit geval: een abdijkerk.

We gunnen ons echter geen tijd om wéér een kerk te bekijken -net als met tuinen: op een gegeven moment heb je er genoeg van- dus lopen we door een paar winkelstraten. We starten bij de Abbey Green en zien dan een leuke market, waar ze er hier in Engeland wel een paar van hebben…

[Show slideshow]

We gaan eerst Cheap Street in en dat brengt ons bij de meest bekende toeristische attractie: The Roman Baths… Nou, dat zullen we weten. Het is er loeidruk en de prijs om binnen te mogen rondkijken is best stevig. Blijkbaar willen velen een kijkje nemen hoe de mensen vroeger al genoten van deze warme, minerale bronnen. Bovendien was een warm bad bijzonder verkwikkend als je last had van reumatiek. Door het vochtige klimaat hadden veel mensen daar mee te maken. Dan maar een foto ‘leasen’. 

De architectuur van Bath is imponerend: Georgian/Italiaans

Hoewel na het vertrek van de Romeinen de baden in verval raakten, kregen ze weer een flinke opsteker door de kroning van Edgar in de abdijkerk. Dat bracht veel toeristen naar de stad en de -inmiddels herstelde- baden brachten veel geld in het laatje. Mede daardoor kraag Bath zijn Georgian/Italiaans uiterlijk.

[Show slideshow]

Onderweg spotten we op een terrasje ook nog twee andere camperaars uit de groep. Leonie maakt een foto van iets leuks -nemen we aan- terwijl Tom als zit te bedenken wat hij zal bestellen. 

We gaan verder via Westgate Street richting het pleintje bij Monmouth Street, maar onze aandacht wordt eerst getrokken door een kijvend stel. Hé, waar kennen we ze van? We zagen ze een half uurtje eerder op een pleintje ook al lopen bekvechten.

Het theater van Bath is inmiddels vergane glorie

Juist als ik het huis op de hoek met Gay Street -hoe verzinnen ze het?- op de foto wil zetten, zie ik Loes vóór mij hetzelfde doen. Ach: weer een ander standpunt, ook leuk.
We lopen vervolgens Gay Street in, want daar zit ook het theater. Dat kost nog even moeite om het te vinden, want dit is echt vergane glorie. Ooit had het gebouw een meer theatrale uitstraling gehad, maar door alle gebouwen eromheen valt het nu nauwelijks meer op. Bovendien blijkt na wat speurwerk dat de ‘grootste verminking” aan de buitenzijde is ontstaan door nieuwe ingangsdeuren. Nog niet zo heel lang geleden zag het er een stuk chiquer uit. 

Hardlopen met Sedan Chairs mag niet meer

We vervolgen onze route richten The Circus: een plein zoals we ook wel uit Londen kennen. De gebouwen hier. De Queen Square werd inderdaad het voorbeeld voor architectuur in veel andere Britse steden. Je ziet hier de achtertuinen van zeer smalle, langgerekte huizen. Bij de dienstingang daarvan stonden vroeger de sedan chairs te wachten: draagstoelen voor de mensen met geld. Vooral in de 18^e eeuw waren deze stoelen beeldbepalend voor Bath. Een tijdlang zijn er zelfs in de 20^e eeuw hardloop-wedstrijden met de chairs gehouden, maar dat mag niet meer. 

Terug naar het Marina Park

Na al deze historische in drukken lopen we weer terug naar de fietsen en zoeken onze weg terug naar Marina Park. Nu blijkt het ineens veel sneller te kunnen om vanuit het centrum de rivier te bereiken. Het is weer een leuk tochtje, heerlijk autovrij en dus super rustig.
De avond brengen we  door met wat puzzelen, lezen en natuurlijk: het verslag bijwerken.