Onze gedachten gaan uit naar Willem de Veroveraar. Die had New Forest tot zijn jachtgebied gemaakt, maar de bewoners kregen toestemming om er hun vee te laten grazen. Maar: wel met strenge straffen voor wie het wild durfde te verstoren. Nu wordt dit bos- en heidegebied al meer dan 1000 jaar begraasd door paarden, pony’s, schapen, runderen, ezels en herten. En wij? Wij zitten er middenin en kijken bij het ontwaken een paard recht in de ogen… WAUW!

New Forest: camping of natuurterrein?

’s Morgens heb ik maar ternauwernood tijd om te gaan douchen: de natuur vraagt erom bekeken en beleefd te worden. Paarden en pony’s grazen rond de campers en tenten, grijze eekhoorns rennen van hot naar her op zoek naar voedsel -met dank aan onoplettende campinggasten die hier en daar wat eetbaars niet goed afschermen- en de lucht is bezwangerd van het vogelgezang. Vanaf vanmorgen een uur of vier al, maar dat kreeg ik slechts af en toe mee. Dan kreeg namelijk Morpheus, in wiens armen ik nog lag, mij weer in zijn macht en gingen de luiken dicht..

Terecht vraag ik me dan ook af of Hollands Wood Campsite een camping in het New Forest is of gewoon een natuurterrein we staan. Gewoon, midden in het bos, zonder afgebakende plaatsen en niks geen laadpalen om je 220 volt in je camper te geven. Je zult het moeten doen met de opgeslagen energie in je huishoudaccu. Dat ontdekt Gert ook: gelukkig weet hij uit ervaring zijn Dimph nog wel snel te vinden, maar de lampjes zijn bij hen al uitgegaan. Bij ons gaat dat gelukkig nog goed: er liggen twee zonnepanelen op het dak die de stroombronnen bijladen. Wel met wat moeite vandaag, want het is niet bepaald zonnig en we staan half onder de bomen.

We drinken op ons gemak koffie en gaan dan naar Brockenhurst

We genieten nog even rustig van deze plek. New Forest kreeg halverwege de 20^e eeuw de status van Nationaal Park. Veel oude wetten gelden nog steeds voor dit gebied en op overtreding staan strenge straffen. De houtvesters kunnen zelfs direct boetes opleggen bij het mishandelen of aanrijden van dieren: deze hebben hier gewoon een beschermde status. Daarom ook staan er zelfsluitende hekken rond de sanitair-gebouwen: de enige manier om de dieren op afstand te houden. 

Na de lunch gaan we richting het dorp Brockenhurst: een wandeling van ongeveer 20 minuten. De route is makkelijk te volgen: voor de camping linksaf, stukje de weg blijven volgen en bij de eerste grotere zijstraat schuin rechts. Dan loop je zó naar het centrum. Dat ziet er gezellig uit, hoewel het eigenlijk maar één doorgaande winkelstraat is. We bekijken wat winkeletalages en lopen door tot het ”eind” van de straat. Daar zien we iets bijzonders: de auto’s gaan door het water van een beekje of riviertje, dat over een verlaagd deel van de straat stroomt. Er staan zelfs palen bij met markeringen die het hoogtepeil van het water aangeven. Daar maken we natuurlijk een foto van. 

Het blijkt dat ook hier volop rekening wordt gehouden met de loslopende dieren. We zien dan ook bij diverse huizen wildroosters: niet om de hond in de tuin te houden, maar paarden en pony’s erbuiten.

Even opsteken in de plaatselijk kroeg: Forester Arms

We wandelen de winkelstraat terug en lopen dan door in de richting van de straat waar The Huntsman Inn zit. Daar krijgen we vanavond ons afscheidsdiner en we willen er even een kijkje nemen. Eerst echter zien we op de hoek van Brookly Road en Lymington Road een gezellige pub. We besluiten er wat te gaan drinken. De eerste ruimte na binnenkomst spreekt ons nog niet zo heel erg aan, maar je kun ook naar een zaaltje ‘om de hoek’ en dat ziet er veel gezelliger en rustiger uit. We genieten van een heerlijk biertje en een glaasjes wijn.

Na een uurtje vinden we het mooi, rekenen af en gaan richting Huntsman. Die ziet er ook van buiten aantrekkelijk uit: dat komt wel goed, vanavond. Even verder doorlopen en dan linksaf: dat is weer de weg langs de camping.
Bij onze plek zetten we de stoelen weer uit en brengen de tijd door tot het vertrek voor het diner. Dat valt nog niet mee, want het begint te regenen. Nee: mopperen doen we zeker niet, want we hebben deze vakantie nauwelijks minder weer gehad.

In ganzenpas onder de paraplu’s naar The Huntsman

Ook bij vertrek regent het nog, dus we zijn allemaal extra bewapend: de paraplu’s gaan op. Dat levert al meteen een aardig plaatje op: halverwege is de stoep smal en moeten we in ganzenpas langs de weg.

Gelukkig valt de hoeveelheid regenwater mee en -zoals we vanmiddag al hebben gezien- de afstand is niet erg groot. De paraplubak bewijst goede diensten.
We zitten op de kegelbaan en moeten dus uitkijken dat we niet over het opstaande randje struikelen. Na het welkomstwoord gaan we eerst met het bonnetje een drankje halen. Dat valt niet mee: er staat een halsstarrige bediende aan de tap. Hij wil iedereen aan de Amstel krijgen -ja, hallo… dan ga ik wel naar Holland- ik wil een Engels biertje. Zelfs met het aanbod bij te betalen is hij niet te vermurwen: dan moet ik gewoon het volle pond betalen.

De maaltijd is goed verzorgd, maar de keuze minimaal

De maaltijd is goed verzorgd, hoewel de keuze erg beperkt is. Blijkbaar hebben ze voor de groep geregeld dat de kaart beperkt is tot wat zij willen klaarmaken. Al eerder had de reisleiding een mail gehad dat de oorspronkelijk afgesproken gerechten deels niet te leveren waren, in verband met een nieuwe kok en bedrijfsleiding.

Vis is niet mijn keuze, dus blijven de mogelijkheden beperkt tot worst. Jammer: een andere restaurantkeuze zou het overwegen waard zijn, wat ons betreft

In ieder geval is het toetje weer prima: icecream.

[Show slideshow]

Dankwoord voor de reisleiding

Onvermijdelijk onderdeel van zo’n laatste maaltijd met elkaar, is het dankwoord voor de reisleiding. Maar dat is -zeker in dit geval- absoluut geen ”moetje”. Wij hadden namelijk een uitstékende reisleiding: zowel de 1^e begeleiders Leo & Chris, als de assistent-reisleiders Herman en Martina. Namens de groep neemt Kees die taak op zich en dat doet hij op een heel betrokken manier. 

Daarmee maakt hij precies duidelijk welk gevoel de hele groep aan deze reis heeft overgehouden: Magnifiek! Wij zullen nog heel lang op deze reis positief terugkijken. Zowel door het fijne contact met de mede-reizigers, maar zeker ook voor de geweldige instelling en het enthousiasme dat we bij deze vier reisbegeleiders proefden.

Vanzelfsprekend reageert ook de reisleiding, bij monde van Leo en Herman. Zij hebben ook alle waardering voor deze groep, waarbij ze zelfs stellen dat ze nog niet eerder zo’n fijne en makkelijke groep hadden als deze. Die veer laten we graag op de bekende plek ‘insteken’.

De groep heeft ook gecollecteerd; wij willen onze dank ook laten zien in een blijvende herinnering.

De reis met een groep is prima bevallen

Daarnaast krijgen we van Leo een ‘diploma ervaren linksrijder’. Leuke geste! Want hoewel we in het buitenland al twee keer ervaring hebben opgedaan met links rijden, ging het toen om een huurcamper met het stuur ”aan de juiste kant”. Dan is ook meteen je spiegelzicht totaal anders. Nu moet je het doen met je stuur aan de linkerzijde en zijn de extra ogen van de bijrijder onmisbaar.
Bovendien krijgen we allemaal een goody-bag van de reisleiding. Tof. 

Voor ons persoonlijk komt bij de deelname aan de reis nog een extraatje bij: onze eerste ervaring met het reizen met een groep, in dit geval van de NKC. Het is ons prima bevallen en wij zullen zeker de komende maanden nadenken of dit voor ons de start is van ”Dat smaakt naar meer…”.

Na de maaltijd praten we met een aantal nog gezellig na, hoewel we allen wel de tijd in de gaten houden: morgen moeten we op tijd bij de veerboot zijn.