Santillana wordt aangeprezen. Daarna naar camping Oyambre in San Vicente

dag 19 –   za  3 september 2016

Eén ding is zeker: we gaan vandaag de rust weer opzoeken. Dat wij niet de enigen zijn die zich aan onze Spaanse buren storen, blijkt als de Engelse overbuurman nadrukkelijk met een glimlach vraagt of ik goed geslapen heb. Jazeker wel: de kinderen zijn ’s nachts gelukkig stil –althans: wij hebben ze niet gehoord- en de volwassenen hebben geen discussie over het opzetten van tenten…. We waren zelfs pas om kwart voor negen wakker. Hij geeft nog wel even mee dat ook zij zich aan ‘de overzijde’ hebben gestoord, vooral omdat ze allemaal zo luid praten. Okido: we laten dit alles vandaag achter ons en gaan op weg naar Santillana.

Al met al is het al kwart over elf als de campingbeheerder de elektra komt loskoppelen. Wij gaan op weg naar Santillana del Mar, dat we dankzij het speurwerk van Loes hebben gevonden… Een bezoek aan dit plaatsje staat namelijk als aanbeveling in de Capitoolgids –ik had het thuis ook al gelezen, maar niet als aantekening bij de route gezet- en nu blijken we er gisteren onderlangs te zijn gereden, in plaats van de kustweg te nemen op het laatste stuk. Dan maar 14 kilometer terug vandaag, want het lijkt de moeite waard. Dat betekent dan voor vandaag slechts een korte route, want tussen Santillana en de volgende stop –San Vincente, waar we wederom op aanraden van Capitool ook het centrum willen bezoeken- is maar zo’n 24 kilometer.

Rondwandelen in Santillana

Eerst dus naar Santillana. Meestal is het heel lastig om de camper ergens te kunnen parkeren. Hier hebben ze het voor de toeristen echter prima voor elkaar! Je rijdt het centrum even voorbij en dan krijg je rechts een inrit naar een parkeerplaats voor bussen., Die is in tweeën gedeeld: een stuk voor campers en een stuk voor touringcars. Prima! De Heppiebuzz kan mooi in het eerste vak naast de grasrand staan en dan passen de wielen zelfs precies tussen de witte lijnen. Er kan daardoor ook geen andere camper in het vak ernaast. Wij kunnen met hooguit tien minuutjes lopen het centrum bereiken.
Als we de eerste straat ingaan, zien we al meteen de Informacion. Plattegrondje gevraagd: de dame in kwestie scheurt al een vel af bij de eerste woorden. Ze tekent meteen waarbij de bezienswaardigheden goed staan aangegeven. Het is allemaal compact, dus de camera’s gaan meteen aan het werk. Inderdaad: Agnieszka Drewno en Renata Scmidt -de schrijfsters van dit Capitooldeel- hebben niets teveel gezegd: het is er prachtig. Knusse straatjes, natuurlijk wel met veel toeristen, maar dat zijn wij ook, en leuke winkeltjes. In één ervan scoren we twee uilen voor de verzameling, een kleintje en een wat grotere- en ze blijken er ook nog heksen te verkopen. 

Het ‘stevig postuurtype’ weet van geen wijken

Verder slenterend genieten we van de gevels, de balkonnetjes –vaak met veel bloemen- en zien we een heuse jaren-twintig-fotograaf. Die is met zo’n houten camera op statief bezig foto’s-in-de-sfeer van toen te maken.
Op dat moment komt er een auto langsrijden, waarbij de welbekende strikken aan de deurgrepen verwijzen naar een bruidspaar. We zijn al bijna bij het kerkje –en daar gaat de plechtigheid plaatsvinden- zodat ik de bruid en haar vader kan fotograferen. Helaas is de bruidegom al in een oogwenk al verdwenen. Achter de bruid  sluiten de kerkdeuren, bewaakt door zo’n stevig postuurtype dat duidelijk laat weten dat de toegang de eerste twee uur niet meer is toegestaan. Helaas
Wij lopen dan maar door naar het volgende hoogtepunt van Santillana: de Plaza Mayor met het gemeentehuis. Ook hier een rijk bewerkt huis met heel veel bloemen, dat door tientallen toeristen op de gevoelige plaat wordt vastgelegd, al dan niet met familie op de voorgrond. Wij sluiten ons daarbij aan ;-))

Na een snelle broodjeslunch 

<plaatje Globetrotter invoeren> Even verderop zien we een panaderia en ook wij zijn toe aan een broodje, strakjes als lunch in onze Globetrotter. Die typenaam van Dethleffs verdient onzer camper natuurlijk steeds meer, nu we alweer flink wat streken extra op onze vakantie-doelen-lijst kunnen afstrepen.
We nemen de doorgaande weg weer terug naar de parkeerplaats, waar ik opgelucht ademhaal na het bezoek aan onze eigen sanitaire voorziening.
<plaatje van Dreamstime> Brood en kaas gaan er soepeltjes in en dan: afscheid nemen van Santillana en op weg naar San Vicente. Al na vier kilometer wil Germaine ons weer van de doorgaande CA-131 laten afwijken, maar we houden het stuur recht en gaan gewoon door. Onderweg zien we ook weer gewoon de borden die de juiste eindbestemming aangeven. Daardoor komen we ook vlak langs de kust door het plaatsje Comillas, waar nog sporen van Gaudi te ontdekken zijn. In de beschrijving stond dat er modernistische gebouwen te zien zijn en vooral het Palacio de Sobrellano en het El Capricho  van Gaudi schijnt daar een mooi voorbeeld van te zijn. Het is er echter toeristisch ret… (mag ik niet opschrijven) druk, dus we rijden, zoals we eigenlijk al van plan waren, gewoon verder.

Nog 3,2km naar camping Oyambre… of toch niet?

Bij San Vincente kun je inderdaad al zien dat het toerisme hier hoogtij viert. Dat voorspelt weinig goeds voor het parkeren van de camper, maar wie weet: hebben ze hier net zo’n mooie voorziening als in Santillana. Ook hier weer het centrum voorbij en we volgen braaf  de P-borden. Die leiden je inderdaad naar een parkeerplaats, overdekt ook nog, maar daardoor ook meteen met een hoogtebeperking: 2 meter tien. De zaag ligt nog thuis, bovendien is een open dak ook niet alles, dus we rijden iets verder om te keren en houden San Vincente voor gezien.

We geven de camping in en dat lijkt nog 3,2 kilometer. Lijkt, want we worden eerst naar een plek geleid waar weliswaar een camping ligt. Niet degene die wij wilden hebben. We hadden dat bordje niet moeten volgen, maar sloegen na de rotonde niet scherp genoeg rechtsaf en dan komen we op een plek waar je niet wilt zijn! Wat een chaos! We kijken de campingnaam na en dit blijkt inderdaad de verkeerde. Maar ja: rechtdoor is steil omhoog: dat gaan we met de buzz niet doen! Terug kan ook niet, want het is eenrichtingsverkeer. Dan maar via de camping en dan er aan de andere kant weer uit? We proberen het. Gelukkig blijkt het een rijstrook, afgezet met hekken. Die komt uiteindelijk ‘gewoon’’ weer op de plek uitkomt waar we de weg rechts misten.

Nieuwe poging

Meestal vinden we Germaine heel aardig. Ze geeft de routes en de afslagen goed aan, maar soms maakt ze er een potje van. Zoals deze keer. We komen op een weggetjes dat vooral geschikt is voor landbouwvoertuigen, terwijl we zo ongeveer parallel een ‘gewone’ weg zagen gaan. Maar ja: kom daar nu maar eens op terug? Op een bepaald moment wil ze ons zelfs linksaf hebben: dat eindigt op een parkeerplek. Rechtdoor is 2.40m breed door het maïsveld, maar goed: dan heb ik nog tien centimeter over ;-))
Ik ben blij als ik aan het eind een mogelijkheid zie terug te komen op nota bene dezelfde weg die we vanmiddag ook hebben bereden.
De ingang van Caravaning Oyambre staat netjes aangegeven en ik besluit bij de splitsing naar de receptie eerst rechtsaf te gaan: daar kunnen we volgens het bord vuil water lozen. We staan nauwelijks als een van de ‘campingjongens’ komt aanrennen. Zijn vraag: ‘’Zijn jullie van plan op de camping te komen staan (anders mag het lozen namelijk niet ;-))’’. Jawel, we komen ons zo melden.

De camping is niet heel groot -128 plaatsen, waar we er gisteren 240 hadden en twee dagen geleden 440. Door dit aantal is het juist overzichtelijk en gemoedelijk. We vinden een plekje recht onder een hele grote boom: ombre!! Een beetje hellende plek, dus de blokken onder de achterwielen. Maar: vervolgens besluiten we nogmaals: er komen hogere blokken. We blijven echter op afwateren staan: twee op elkaar lukt niet.

De avond brengen we door zoals altijd: geen bijzonderheden, op naar morgen!