Een dagje rustig aan: ook wel eens lekker. Geen buzzkilometers maken, geen ‘’geregelde’’ tijd om op te staan: dus we mogen een halfuurtje uitslapen. De ochtend brengen we voornamelijk door met allerlei klusjes. Loes sorteert het wasgoed: wat gaat er nu wel in de was en wat mag op voorhand mee naar huis? Het beddengoed wordt verschoond en ik veeg de vloer. De foto’s verhuizen van de camera naar de laptop –nou ja: het origineel blijft nog even op de sd-kaart- en ik ga op zoek naar foto’s van het happy hour van 5 mei. Vreemd, maar die lijk ik niet te hebben gemaakt. We gaan nog wel wandelen: over het South West Coast Path dat ook langs de kust van Newquay voert.

De kliffen van het South West Coast Path: geweldig

Na de lunch maken we een kustwandeling: bij de ingang van de camping schuin omhoog, ‘’oversteken bij de snacktent’’ en dan het pad volgen van het South West Coast Path. Wij gaan eerst even ‘’noordelijk’’. Dat is al een geweldige ervaring. Je ziet de kliffen, de zee en het ruige wandelgebied, maar nog wel met de bebouwing van Newquay in zicht. We lopen door tot ‘’een top’’ en gaan dan langs een pad net even verderop weer terug richting  de snacktent.

Daar lopen we nu ‘’achter langs’’ en komen dan bij een inham met een bruggetje erover. De zee stroomt er onderdoor, maar nog niet zo heel ver: het gaat bijna weer vloed worden. Helaas heeft hier –zo blijkt uit een klein herdenkingskruisje- een flight-leftenant die in Afghanistan heeft gediend met een sprong vanaf het bruggetje een einde aan zijn aardse bestaan gemaakt.

Je hebt vanaf hier wel weer een prachtig uitzicht op het achterland, waar we zelfs héél klein een stukje camping kunnen ontdekken.

Volop genieten van natuur op South West Coast Path

Kortom: het is hier volop genieten. We kunnen ons hier goed voorstellen dat zoveel mensen het South West Coast Path lopen. Overigens: wil je de hele route lopen, dan ben je wel even bezig. Het is net als bij het Pieterpad: degenen die hem helemaal willen lopen, doen dat in trajecten. De totale lengte is zo’n 1014 km of beter gezegd 630 mijl, want we zijn hier natuurlijk wel in Engeland.

Naast al dat water zien we hier ook nog andere natuur: een mooi veld vol bloeiende bloemen.

De vloed komt op

Iets verderop zien we weer een top, waar we besluiten naar toe te lopen. Helaas niet een –zoals gehoopt- spectaculair uitzicht. Gezien de tijd laten we het South West Coast Path nu voor wat het is. We gaan weer terug richting camping, maar dan over een pad dat wat dichter lang de diepe inham van de zee ligt. We zien al meteen dat de vloed nu opkomt. En dat gaat heel snel: het water dringt snel door in de baai van Newquay. Het verschil tussen eb en vloed blijkt hier wel tot zes meter te kunnen komen. Je ziet de inham vol stromen: het water neemt bezit van het zand. Toch lopen er enkele wandelaars, onder meer een echtpaar met wat oudere kinderen. Vader zet zijn rugzak langs de vloedlijn en er moeten foto’s worden gemaakt. Ze zijn hier duidelijk bekend, want de rugzak blijft zo te zien droog. Na de fotosessie lopen ze zelfs nog wat verder langs de vloedlijn en bereiken dan een kleine rotspartij. Na vijf minuutjes schijnt het dan toch tijd te worden terug te lopen: blijkbaar nog steeds veilig voor de opkomende vloed en met droge voeten. Best bijzonder om te zien: wij zouden het hen niet hebben nagedaan. 

Op weg naar het happy hour

Terug bij de camper hebben wij nog een uurtje voor het happy hour begint. We krijgen weer een briefing van Leo, onder meer over de situatie van de twee koppels die met motorpech zijn achtergebleven. Voor Ton en Gonnie zijn de onderdelen voor de koppeling gearriveerd. De werkdag is bijna voorbij en zij zijn dus morgen als eerste aan de beurt. De camper staat inmiddels wel op de brug, omdat de voorbereidende werkzaamheden zijn begonnen. Zij gaan naar een B&B voor de nachtrust. Reparatie kost zo’n vier tot zes uur, dus Sennen Cove bij Land’s End halen ze morgen niet. Ze gaan door naar Marazion.

[Show slideshow]

Einde oefening: de versnellingsbak aan gort

Jan en Wiepie zullen de camping daar ook als punt van weerzien met de groep gebruiken. Zoals bekend ligt hun versnellingsbak aan gort en dat betekent voor de camper: voorlopig einde oefening. Er is een vervangende camper –via de NKC, hulde!- onderweg en die wordt morgen bij hen bezorgd op de camping in Barnstaple. Dan laden ze de spullen over en gaan ze op weg. Met mazzel halen ze toch Sennen Cove bij Land’s End, maar het kan zeer goed zijn dat die plek niet haalbaar of te vermoeiend is, gezien het aantal kilometers in een onbekende camper. In dat geval gaan ook zij naar Marazion.

Genieten van de hapjes, de drankjes en van de gesprekken

Morgen kunnen we kiezen uit twee routes: een wat snellere doorgaande of een wat meer tijd vergende kustroute. Daar ga je dan wel meer mooie punten tegenkomen, maar het zijn wel smalle wegen. 

Dus krijgen we alvast het advies tijdig de rechter buitenspiegel in te klappen.
We zitten –met verschillende goed verzorgde hapjes- een goeie anderhalf uur gezellig kletsend bij elkaar en zoeken dan onze eigen plekken weer op. Loes warmt een maaltijd op en de rest van de avond brengen we lezend en verslag-schrijvend door. Zo tegen elven gaan  onze lichten in Newquay uit.