| Rond Truro: via Marazion naar Londen Apprentice | zaterdag 19 mei / gereden: km |
Tuinen: ze hebben ze hier in overvloed. We hebben er al enkele mogen bewonderen en in het reisboek staan er wederom twee: Glendurgan en Trelissick. Wij laten ze links liggen, want we willen in ieder geval naar “de bruisende stad Truro” zoals de omschrijving luidt. Daarnaast gaan we inkopen doen voor het ‘Happy Birthday hour’ dat we met de vijf jarigen samen organiseren. De ‘’taken’’ zijn verdeeld: ieder zorgt voor een aantal onderdelen en wij hebben aangeboden de drank in te slaan. Rode en witte wijn hoeft niet: die is nog op voorraad bij de reisleiding.
Sainsbury’s, Tesco en Morrisons liggen bij elkaar
Via Chris hadden we al de tip gekregen twee mijl verderop naar Longrock bij Penzance te gaan. Daar liggen drie grote supermarkten bij elkaar. We hebben het boodschappenlijstje mee en gaan dan ook meteen naar het pad met de jus d’orange, de appelsap en het bubbelwater. Kleine variant: de jus wordt vervangen door tropical fruit. Dan is het bier aan de beurt. 
Uiteraard begin ik te zoeken naar HobGoblin: het amberbier van de Engelse brouwerij Wychwood. Hobgoblins zijn een soort kabouterfiguren uit Engelse en Ierse mythen. In tegenstelling tot de goblins zijn hopgoblins aardig.
Helaas heeft de eerste super die we bezoeken, Sainsbury’s, nog maar twee setjes van vier Hobgoblins amber. Wat ik er wel scoor is een Special Reserve: King Goblin. We nemen ook nog een paar Greene King IPA’s mee, een vierpak Director’s Superior Ale een setje Abbot ale en voor de overtuigde pilsliefhebbers kiezen we deze keer voor de Holsten.
We rijden toch nog even door naar de Tesco en daar scoren we nog twee setjes Hobgoblin, waarvan er eentje naar Leo gaat omdat we weten dat ook hij een liefhebber is.
Op weg naar de Tesco in Truro
Dan wordt het tijd om verderop te gaan: de stad Truro, die onder meer bekend is om zijn kathedraal.
We hebben van de reisleiding het advies gekregen bij de Tesco aldaar te parkeren.
Dat voorkomt, net als eerder deze week, de kans op gele bonnetjes vanwege het bezetten van twee plekken.
Dankzij de route-atlas die Loes op schoot heeft en de steun van Germaine lukt het heel aardig de juiste route te volgen. Ook de Tesco komt snel in beeld en dan is het even zoeken naar twee plekken achter elkaar, anders past de Heppiebuzz er niet in. De vakken zijn wel breed genoeg: ik hou aan beide kanten zelfs nog zo’n dertig centimeter over naast de wielen. Daardoor kan er zelfs in de vakken naast ons gewoon een auto parkeren.
Kassabon geeft recht op twee uur parkeren
Nog maar nauwelijks geparkeerd komt Tom al uitleg geven over het systeem. Je doet eerst op je gemak boodschappen, waarbij je voor tenminste drie pond moet besteden (dat blijkt het tarief te zijn dat de naastgelegen commerciële parkeerplaats vraagt; maar ja: wij hebben daar dan ook nog lekker bier en een schaaltje vleeswaren voor). Bij de kassa krijg je een parkeerticket. Buiten bij de scanner toets je drie tekens van je nummerbord in, ziet plaatjes van kentekenplaten die er op lijken en je kiest de juiste. Dan het ticket voor de barcodelezer valideren en je kunt maximaal twee uur gratis staan. Let op: niet binnen een uur terugkomen, want dat geldt als niet-betalen en dan kost het je 70 pond.
De kathedraal van Truro: een mooi exemplaar
Na al deze handelingen met succes te hebben doorlopen, ga
an we het centrum van Truro in. Dat geeft inderdaad al meteen een gezellige indruk. Eerst steken we de doorgaande weg veilig over door een tunneltje en zien dan een modelscheepjes bouwer. Als hij ziet dat ik foto’s maak, is hij direct bereid over de modellen wat te vertellen. Nou ja: als ik niet oppas, blijft hij aan het woord. Gelukkig staan er maar vier ;-))
Via de markt en even verderop een knul die zijn best doet om golden oldies te zingen –helaas met een toonsoort die te hoog is voor zijn stembereik; hij zit er geregeld ‘’naast’’- bereiken de winkelstraat bereiken we een plein. Ik schiet wat plaatjes en dan gaan we de winkelstraat in waaraan ook de kathedraal staat. Inderdaad: eenmaal binnen kunnen ze zien dat het deze keer weer een mooi exemplaar is.
Rondje door het centrum naar Charlottes Teahouse
We struinen nog wat straatjes in het oude Truro door en belanden dan weer op het centrale plein. Daar staat een oud pand, waarin Charlottes Teahouse gevestigd blijkt. Aan de gevel naast de –overigens simpele en weinig uitnodigende voordeur- hangt een fotocollage van het interieur dat wel nieuwsgierig maakt. 
We besluiten er een kijkje te nemen. Het blijkt niet alleen een tearoom, maar is er ook een boekwinkeltje, een antiekhandel en twee antiek ingerichte kamers. Ik maak ook een foto van de trapopgang met historische schilderijen en dan komen we bij Charlotte. In één woord: geweldig! Wat een heerlijke origineel oude Engelse sfeer. De dames lopen in het zwart met een wit schort en een wit-met-zwart kapje. We besluiten dan toch maar iets te nuttigen en Loes weet al snel haar keuze: Luxury Icecream van drie bolletjes met clotted cream. Ik doe met haar mee.
Ach mallerd…. dit is niet de juiste keuze
De dame die de bestelling opneemt, is verbaasd dat we niets willen drinken en beveelt toch warm het glas water aan… We gaan overstag. Even later komt de cheffin: volgens haar hebben we een verkeerde keuze gemaakt bij de drie –van vier—ijssmaken. Caramel lijkt niet te kunnen: dat is de sauce. Op de kaart stond het echt anders, maar wij gaan akkoord deze smaak in te ruilen voor vanille. Met een lacherig, typical English handgebaar en hoofdknikje verontschuldigt ze zich: jullie serveerster is net nieuw hier. 
Als de bestelling wordt gebracht, zijn we toch teleurgesteld: er zit geen clotted cream op en juist op aanraden van een familielid –‘’dat moet je beslist proeven als je in Engeland bent’’- hebben we deze keuze gemaakt. We roepen de serveerster terug, ook van haar excuses en ze gaat het in orde maken. Wederom komt dan de cheffin zelf: ‘’Sorry, totally confused with the ice…’’ en weer datzelfde handgebaar en lachje met een hoofdknik. 
Wij stellen vast dat het er nog maar net aan mankeert dat ze in het Engels zegt: “Ach, mallerd’’.
Hier hangt een op-en-top Engelse sfeer
Intussen heb ik nog ongemerkt een foto gemaakt van de op-en-top Engelse dame in de serre en een paar shots genomen van het interieur. We genieten nog even van heel het sfeertje en dan gaan we terug naar de camper.
Maar eerst afrekenen, natuurlijk en dan wacht me een nieuwe verrassing: de kassa. Helemaal in de sfeer die hier past: een oude NCR. Daar heb ik een speciale binding mee: in het pand waar wij in de Haagse Passage woonden -en ik ben geboren- zat voorheen een filiaal van National Cash Register. Prachtige kassa’s, met een ontwerp waar je ”u” tegen zegt.
We rijden naar London Apprentice: Camping River Valley
De afstand naar de camping is nog iets meer dan 20 mijl. Het is nog steeds mooi weer en niet al te druk op de wegen. Het is tenslotte zaterdag en wat voor eentje: prins Harry trouwt met Megan en de hele natie zit dus voor de buis…
We hebben de A390 gevolgd en zijn nu bij St. Austell aangekomen. Daar moeten we de B3273 nemen richting Mevagissey. Eenmaal aangekomen bij camping River Valley twijfelen we even over de richting: we zien maar één slagboom. Camper ervoor: boom blijft gesloten. Maar dan komt de beheerder met de oplossing: de kaart om de slagboom te bedienen en een plattegrond met de gebruikelijke regels. ‘’Gewoon rechtdoor rijden en dan wijst Leo je de weg.” Mooi. Wij hebben weer plek 10 en dat blijkt campingplek 14 te zijn: de tweede rij naast de boom-/struikenbegroeiing.
Deze keer is de aanwijzing niet helemaal een loting geweest, want de vijf jarigen staan -in verband met het overleg en het makkelijk kunnen aanleveren van spullen voor het Happy Birthday hour, morgen. We staan wel lekker: op een grindstuk met een klein strookje gras ernaast en een flinke plek er nog voor tot aan het pad. Dat blijkt handig als we met de zon willen meeverhuizen: die zakt steeds meer achter de bomenrij.
Voorproefje van het Happy hour
Toch gaan we het niet helemaal redden: dan zouden we al op het pad moeten gaan zitten. Dus stellen onze overburen Bessel en Niesje voor bij hen aan te schuiven: zon in overvloed. 
Even later doen ook Gea en Menco dat: niet vanwege de zon –zij hebben net zo’n zonnige plek- maar nog even voor het laatste overleg over de party: beiden horen tot de groep jarigen. Kort daarop arriveren Nico en Saskia als laatsten voor die dag op hun plek: direct achter de pitch waar we nu zitten.
Zijn opmerking: “Zo, Happy hour uitproberen?” is voldoende om te antwoorden:
“Ja hoor, als je wilt schuif je ook maar aan.’’
Het wordt beregezellig. De vakantieverhalen en camperervaringen vliegen over- en weer. Zo bekent Nico dat hij na aanschaf van hun Hymermobiel onder de luifel een paar tentstokken had gemaakt, om ‘m wat extra steun te geven (die luifel, dus… niet Nico zelf ;-))
”Saskia: Wij hebben ook slimme pootjes!”
Tot hij na een jaar een overbuurman op de camping de luifel zag uitzetten. Wat bleek: die had er –heel handig- in de voorrand steunstokken zitten. Gôh… zouden wij die ook hebben, opperde hij tegen Saskia? En jawel: ook zij hadden van die slimme ingebouwde pootjes. Wat een ontdekking. Ach… en dat verhaal doet natuurlijk zo’n paar keer per jaar –tot grote hilariteit van de aanwezigen- de ronde.
Ook Bessel blijkt over prachtige verhalen te beschikken, die hij volop lardeert met zijn droge humor. Dat maakt dan Cees weer attent op onze gezelligheid en ook hij schuift aan. Even later gevolgd door José. Kortom: het is een gezellige boel die nog eens bevestigt dat de groepssfeer deze reis prima voor elkaar is. Uiteindelijk besluiten we –mede omdat een aantal van ons nog moet eten- toch maar weer ieder ons weegs te gaan.
De avond brengen we weer door met de gebruikelijke activiteiten: lezen, verslag schrijven over het bezoek aan Truro en foto’s inlezen.
