Twee dagen Ieper

2 – 3- 4 mei 2018    /  gereden:  257 km

Het vertrek uit Houten voor onze camperreis Zuid-Engeland stond al een tijdje gepland op woensdag 2 mei. We willen namelijk in de aanloop naar onze ontmoeting met de mede-camperaars eerst een bezoek brengen aan de stad Ieper. Daar vindt dagelijks een indrukwekkende ceremonie plaats. De Last Post wordt geblazen, ter herdenking van de slachtoffers van de eerste wereldoorlog. 
Na enig zoeken op internet hebben we de plek gevonden waar we zullen overnachten: Jeugdstadion Ieper. Alles staat -vooral dankzij Loes- al helemaal klaar voor vertrek. Om half elf starten we onze Heppiebuzz: de Dethleffs  Globetrotter Esprit. Op naar de A27: via Breda en de A16 richting Antwerpen.

Het is best aardig weer en niet heel erg druk. De reis verloopt dus voorspoedig. Voor we het weten hebben we Breda bereikt en zijn we op weg naar de ring van Antwerpen. Die stad passeren we aan de zuidkant en dan stevenen we langs Sint Niklaas af op Gent. We komen langs Merelbeke: voor ons een plek vol herinneringen omdat we daar vanaf ’t Klein Huizeke een fietsvakantie doorbrachten. Dan langs Nazareth en Waregem naar Kortrijk. We zitten inmiddels op de A19 en moeten dan afslaan naar de N37 om Ieper te bereiken.. Nog maar een klein stukje en dan zien we al de ingang van de camping.

Een handrem gebruiken kan best handig zijn

Het is me niet helemaal duidelijk waar ik de camper neerzet om me te gaan aanmelden: zo pontificaal recht voor de slagboom lijkt me niet handig. Dus ga ik vlak ervoor de straat rechts in: de Citadelstraat. Aan het eind van het straatje zit een busbedrijf, dus daar kunnen we keren en de buzz parkeren. Precies achter een andere camper. Juist als ik omhoog kom om nog even naar het toilet te gaan, zie ik de struiken langs het raam schuiven. Shit!! Handrem vergeten!! Ik neem een duik naar de hendel, onder het verbouwereerde oog van Loes. Wat doe jij nu? Als ik opkijk, zie ik -met en zucht van verlichting- het resultaat: op vijf centimeter na sta ik stil achter onze voorbuurman. Pffff.

We melden ons bij de receptie van Jeugdstadion Ieper en kiezen voor een plaats op de camping. Er zijn namelijk ook camperplaatsen, maar daar zijn wij doorgaans niet zo van.
We krijgen een heel leuke plek en zijn weer snel geïnstalleerd. Tijd dus om meteen lekker ontspannen te genieten. Met daarna vanzelfsprekend een heerlijke, door Loes bereide maaltijd. ’s Avonds kunnen we niet meer lang buiten zitten: het is weliswaar best heerlijk weer, maar nog wel begin mei du koelt het snel af. Geen probleem, want in de  camper is voldoende warmte voorhanden. We genieten van onze eerste vakantie-avond en duiken daarna heerlijk onder de wol…

donderdag 3 mei:  Op de fiets door Ieper en de omgeving. Last Post bij Menenpoort

gefietst: 57 km

Daar staan we dan: de eerste campingdag van deze reis. Het weer ziet er aardig uit, goed om te gaan fietsen. We hebben op de receptie een folder gezien van de Tournée locale Westhoek: een verzameling van fietsroutes die één kenmerk gemeen hebben: bier en brouwerijen. Wij kiezen route 3, in iets aangepaste vorm: de lange variant is 46,5km, de korte 38 km, maar met een doorsteek van knooppunt 80 naar 90 komen we uit rond de 40.

We starten tegen twaalven, want we willen in Ieper uit eten gaan en dan zijn we toch al in het centrum. Aansluitend kunnen we dan de ceremonie bijwonen die hier al jarenlang dagelijks plaatsvindt: het blazen van de Last Post en het leggen van kransen ter gedachtenis aan de gevallenen in de Eerste Wereldoorlog. Die wordt hier nog steeds de Grote Oorlog genoemd.

Op de pedalen: trappen maar
Eerst dus op de pedalen: we starten op de weg direct links van de camping langs het busbedrijf Christoffel Cars. De weg naar Ieper is maar kort en al snel zien we de Menenpoort, waar de dagelijkse herdenking is. 
De Last Post wordt vanzelfsprekend vanavond pas geblazen, dus we besteden deze dag aan het verkennen van Ieper en de omgeving op de fiets. We beginnen bij de Menenpoort, want we willen natuurlijk wel zien waar we vanavond staan. Dan trappen we richting centrum. Een indrukwekkende plek vol historie. Bovendien zie je overal katten, want dat is het beeldbepalende element: Ieper is de Kattenstad. Volgens een eeuwenoude traditie werden tijdens de Ieperse jaarmarkt een drietal katten levend van de toren van het Belfort gegooid. Dit gebruik stopte in 1817, maar werd in 1938 opnieuw ingevoerd tijdens de Kattenstoet. Met dit verschil dat de stadsnar sindsdien speelgoedkatten werpt. 

Ieper heeft een mooi centrum

We verkennen nu eerst een aantal gebouwen in het centrum. Fietsen even gestald aan de rand van de Grote Markt en dan lekker over de markt en het Sint Maartensplein dwalen. Heerlijk, al die oude gebouwen: de Lakenhalle en natuurlijk de Sint Maartenskerk. Die Lakenhalle is een van Europa’s grootste burgerlijke gebouwen in gotische stijl. De oorspronkelijke lakenhal werd gebouwd tussen ongeveer 1230 en 1304. Het was een van de vroegste grote gebouwen ten noorden van de Alpen. Het 70 meter hoge belfort werd gebouwd vanaf 1250 als teken van de macht der burgerij. Aan de oostzijde werd in 1360 het Gulden Halleke aangebouwd tegen het hallencomplex, in 1620 vervangen door het Nieuwerck. Bij een brand op 22 november 1914 werd het gebouw volledig vernield en later weer opgebouwd. De gerestaureerde lakenhal werd in 1967 voltooid.

 De Sint Maartenskerk is een bezoek zeker waard

De Sint Maartenskerk overleefde evenmin het oorlogsgeweld van WO1. De kathedraal is een voormalige bisschoppelijke kerk in gotische stijl, maar na 1918 dus gereconstrueerd. Bisschop Jansenius en Hof Robert van Bethune, de ‘Leeuw van Vlaanderen’, zijn hier begraven.Er is ook een prachtig zijaltaar met een altaarstuk en het wonderbeeld van Onze-Lieve-Vrouw van Thuyne. Daar komt ook de naam van de jaarlijkse ‘Tuinedag” vandaan. De beiaard met 49 klokken en een totaal gewicht van 11.892 kg speelt om het kwartier automatisch het Iepers Tuindaglied. Kwart voor en kwart over de korte versie, op het half uur een langere en op het hele uur speelt het volledige lied.

Op de pedalen de regio van Ieper verkennen

Helaas zijn  we hier niet op zaterdag, want dan had ik zeker een bezoek willen brengen aan brouwerij De Kazematten. Deze is gevestigd in de sousterrains van het Houten Paard. Dit is een zusterbrouwerij van Sint Bernardus in Watou. De bieren Wipers Times 14 en Wipers Times 18 en het Grottenbier worden hier gebrouwen.

We pakken de fietsen weer en gaan de regio verkennen. Langs de N369 loopt het Westkaaipad en dat is zeer geschikt om te fietsen. Als eerste komen we bij een plek waar de spoorbrug Boezinge lag, over het kanaal Ieper- IJzer. De spoorlijn is opgeheven, maar de brug is nu fietsbrug. We rijden in noordelijke richting door en zien dan bij de Diksmuideweg een kapelletje met daarnaast een bankje. Prima plek dus om onder het toeziend oog van Maria ons boterhammetje op te peuzelen. Uiteraard maken we er nog even een foto.

De Deca-brouwerij heeft flink wat eigen bieren

We vervolgen onze weg richting Woesten, want inmiddels heb ik gezien dat daar een brouwerij zit: Deca services. Klein stukje over de Steenstraat en dan de Elverdingestraat in. Helaas: de brouwerij is gesloten. Nog wel in bedrijf, maar vanmiddag pas open. De brouwerij maakt onderdeel uit van een Tournée Locale door deze streek: de Westhoek.

Pas achteraf ontdek ik dat je een Bierfietspocket kon afhalen bij de Dienst Toerisme. Nou ja: er staan hier gelukkig twee informatieborden, zodat ik nu toch weet dat de brouwerij kort na de eerste Wereldoorlog is opgericht door Florimond Vanneste. Helaas had de goeie man geen opvolgers, dus werd de  zaak in 1926 verkocht. In 1980 is de brouwerij opnieuw overgenomen en kwam het streekbier Antiek op de markt.

Na het faillissement van brouwer Christiaans nam de Deca-vennootschap het bedrijf over. Georges en zijn zoon Nicolas Christiaans brouwen er sinds 1991, maar vader Georges overleed eind 1973. Zij voeren een zevental eigen bieren. Naast het Antiek blond (8º) en Antiek Old Strong Ale (8º) kwam er nog in 2013 een speciaal bier: Georges IV (eveneens een blond 8º) als eerbetoon aan de meester-brouwer. Dit bier heeft een zeer speciale smaak: het is twee jaar lang, samen met whiskey gerijpt op eikenhouten vaten. Verder zijn er vier soorten Vleteren-bier: Alt 8, Bruin 8 (Port Barrel), Blond 12 en Bruin 12 (Port Bruin). De brouwerij is tevens voor een aantal merken gastbrouwerij. Kijk voor het hele verhaal op hun site. Wij zullen het voorlopig moeten doen met de aanschaf van een paart flesjes in een bierwinkel, bijvoorbeeld in Poperinge. Daar rijden we nu namelijk heen.

Poperinge: ‘Kei van een stad’

Het stadje Poperinge heeft als slogan: ‘Een kei van een stad’. Hé, dat klinkt bekend… Je vindt er -net zoals in veel steden- een mooi centraal plein. Fietsen weer even aan de kant en dan het plein rondlopen, op zoek naar leuke plaatjes. Dat lukt ook hier best aardig. Poperinge is ook de metropool van de hop! In het Poperingse Hopmuseum, centrum van hop en bier, verneem je alles over de hopteelt en hopverwerking van zowel vroeger als nu. Helaas: wij gunnen er ons vandaag geen tijd voor. Sinds 2004 biedt de Concert Hall een permanente tentoonstelling over het dagelijkse leven achter de Ieperse frontlijn. Dit voormalig hopmagazijn werd in 1917 door de soldaten ingepalmd toen Talbot House -waarvan de Club van Oorlogsveteranen gebruik maakt- te klein werd. Je bent er wel redelijk snel uitgekeken, maar we zijn blij dit tocht even te hebben ‘meegenomen’.

We maken kennis met de Ploegsteert

Parallel aan de N38 -voor auto’s- loopt de N308 en die is in ieder geval wat rustiger. Deze weg leidt ons terug naar Ieper, waar we nogmaals een aantal panden bewonderen. In het centrum belanden we bij de ING. Daar staan anti-terreurhekjes ter bescherming van hun geven en daar kun je prima fietsen aan verankeren. Tenslotte zijn we er niet voor niets klant. Even verderop zien we een terras, met zon: we besluiten er wat te drinken. Loes blijft haar gewoonte trouw en bestelt een wijntje. Deze keer wit met een glas water. Ik zie een nieuw biertje op de kaart staan : een (Ploegstaart) van brouwerij Ploegsteert. Uiteraard vraag ik meteen het dopje voor Rudi terug te krijgen. De serveerster noemt de drie smaken op waarin ze ‘m hebben en ik kies voor ‘’rood’’.

Dat blijkt een kersenvariant te zijn, maar anders dan de krieken die ik ken. Een heerlijk zachte smaak. Loes is iets minder blij met het geleverde: de cheffin weigert er een glas water bij te doen. Onze conclusie is snel getrokken: we genieten van deze consumptie, maar de volgende drinken we wel ergens anders. Het zit in ieder geval lekker.

Na het afrekenen –toevallig bij de cheffin- spreek ik mijn ongenoegen uit over de gang van zaken. Het antwoord: dit is de schuld van Engelse gasten die bij het eten alleen maar een frisdrankje bestellen. Ondanks mijn verweer dat ik niet bepaald Engels klink en de serveerster er geen probleem mee leek te hebben: is ze niet te vermurwen. Ik maak haar duidelijk dat ze tenminste aan nog twee consumpties had kunnen verdienen, misschien nog met een hapje erbij… “Helaas: Dit is onze regel.” Tsja, dan blijft niets anders over dan onze regel toepassen: geen fooi. 

Dan wordt het tijd om terug te gaan naar de camping, voor een drankje en daarna de maaltijd. Dat moet redelijk ‘op tijd’, want we willen natuurlijk niet te laat zijn voor de Last Post.

Indrukwekkende ceremonie: Last Post 

We hebben goed op het kaartje gekeken wat de wandelroute naar de Menenpoort is, want het is te voet goed te doen. We zijn zeker niet de enigen: een gestage stroom wandelaars gaat dezelfde kant op. Gelukkig blijken we nog wel de busladingen scholieren en andere toeristen voor, dus we hebben een heel aardige plek. Wel blijft het moeilijk inschatten waar je het beste kunt staan, omdat je niet precies weet wat zich er gaat afspelen.

Het wordt al drukker en drukker en de ordebewakers houden goed in de gaten dat iedereen gewoon op de grond blijft staan. Ouders die hun kind op de nek nemen, worden direct verzocht dit niet te doen. daardoor kan iedereen die erachter staat, tenminste ook wat zien. Bovendien: de organisatie wil graag dat iedereen zich respectvol gedraagt en dat maken ze het publiek goed duidelijk.  Deze foto van de Last Post ceremony is beschikbaar gesteld door TripAdvisor.

Tegen achten wordt het enerzijds steeds drukker, maar aan de andere kant steeds stiller. Je merkt dat er wat gaat gebeuren. De trompettisten staan nu onder de boog opgesteld, hun instrument ‘in de aanslag’.  Het wordt werkelijk doodstil. De kerkklok slaat acht keer. De Last Post weergalmt door de poort. Je ziet dat iedereen zo zijn eigen gedachten heeft, terugdenkend aan die verschrikkelijk vier jaar: 1914-1918. dan worden er kransen gelegd. Ook al zo’n indrukwekkende ceremonie van veteren, maar ook van jongeren. Prachtig! 

Voorproefje van de Kattenstoet

Als eenieder weer zijns weegs gaat en de bussen zich weer vullen met toeristen en scholieren, wandelen wij terug naar het Jeugdstadion. Onderweg worden we echter plotseling verrast door een optocht. Het blijkt een proef-optocht te zijn van de Kattenstoet. Vanavond controleren ze diverse voertuigen, om te zien hoe het gaat bij het nemen van bochten en het ontwijken van uitsteeksels als lantaarnpalen of overhangende bomen. Het fototoestel is natuurlijk nog bij de hand, dus dat leg ik dan maar mooi even vast.

Terug op de camping gaan we de Heppiebuzz weer in. We bestuderen e route die we morgen willen nemen: eerst naar de grote supermarkt bij Calais en dan door -nou ja: eigenlijk terug- naar Guînes. In het reisadvies staat namelijk dat je daar zondag op weg naar de boot langs komt en dan je inkopen kunt doen, maar de overtocht is best vroeg in de ochtend en die stress vooraf hoeven we niet.