Nog eenmaal genieten van Chianti, op weg nmaar Troghi

dag 18 –  wo 19 juni 2019

We laten Radda in Chianti achter ons: een dag genieten van de schilderachtige landschappen van Toscane ligt voor ons. Of, zoals de routebeschrijving zegt: “Neem gerust zijweggetjes naar boerderijen of kastelen. Maar nog belangrijker: neem er de tijd voor.” Dat zou moeten lukken, want het is maar 71 km en de geschatte reisduur is twee uur. We hebben overigens nog wat uit te zoeken: het bekende kip-en-het-ei-verhaal. Is de Chianti-streek vernoemd naar de Chiantiwijn -zegt ons routeboek- of is de Chiantiwijn zo genoemd omdat die uit deze streek komt? Eén ding staat vast: ons einddoel is camping Village il Poggetto in Troghi.

We verkennen nogmaals de Chiantistreek

Na een gezellige avond door gebracht te hebben in Castillina, rijden we vandaag opnieuw door de werkelijk prachtige Chiantistreek met zijn heuvels en zo kenmerkende cypressen. Mooie druivenstreek, waar heel wat wijn wordt gemaakt. Maar wat kenmerkt dan de Chianti? Het is eigenlijk een combiwijn: overwegend rode -geperste- druiven worden gemengd met een beduidende hoeveelheid witte geperste druiven. Daardoor krijgt de wijn een helder rode kleur, ruikt fris, wat fruitig en naar viooltjes. Door de combinatie kan de gemiddelde chiantiwijn helaas minder goed lang worden

bewaard. Dat levert dus meteen ”huiswerk” op: snel genieten. Alleen de top-chianti’s zijn veel langer houdbaar. Je herkent ze ook meteen aan de kleur: donker oranje-rood. 

Chiantiwijn maak je ook niet zomaar: er is een vastgelegde standaard: 70% procent rode sangiovese druiven en 30% witte druiven. Tegenwoordig is de verhouding meestal 80 tot zelfs 100% sangiovese en dan de rest naar believen, wit of rood van andere rassen. Wijn die oorspronkelijk uit dit gebied komt -tussen Florence, Arezzo en Sienna- mag de naam Chianti classico dragen. Deze heeft de zwarte haan als logo. Wijn uit aangrenzende gebieden krijgt in de naam de toevoeging van de streeknaam.

Heb je even voor mij…?

Het koppel dat deze dag voor het gezamenlijke reisverslag zorgde, had nog wel een bijzondere ervaring, zo hoorden we achteraf. Zij reden -zoals de reisleiding al aanraadde, maar dit ongetwijfeld ook niet zo bedoelde- onderweg een zijweg in. Even een stop maken voor wat foto’s en natuurlijk koffie.
Hun verhaal: “Tijdens het koffie zetten, kwam er een dame uit de bosjes gelopen met een stoel, ging voor onze camper zitten, en naar Wim lonken die buiten zat. Echter: toen ze mij zag, keek ze strak voor zich uit. Waarschijnlijk, voor een beetje geld, voor een beetje liefde, centjes verdienen.
Viel ons wel op, dat nadat de dame haar stoel had neer gezet, er meerdere koppels van onze groep langs kwamen, was dat toeval, of waren ze toch wel nieuwsgierig ?”

We nemen de tijd om te genieten

We beginnen met het uitzetten van een alternatieve route. De voorgestelde hebben we toevallig twee dagen geleden al in grote lijnen gevolgd. Dus: niet weer de SR222 noordwaarts, maar nu de SR429 en dan 408 oostwaarts. Dat is richting Montevarchi, in de provincie Arezzo en ook weer ”toeristisch interessant” aangemerkt. Dat klopt: de Chiantistreek is werkelijk betoverend om te doorkruisen. Inderdaad worden we al snel op mooie vergezichten getrakteerd.

We slaan linksaf om de linkeroever van de Arno te volgen, op weg naar San Giovanni. We rijden op de SR69, die parallel loopt aan de snelweg E35. Deze steken we nog een keer over, want we kunnen op deze plek wel rechtstreeks naar Troghi, maar we hebben tijd genoeg om nog een rondje oostelijk van Florence te doen. We passeren dan Pontassieve. Het is nu een kwestie van nog even de Arno volgen, tot we vlak voor de stad naar links afbuigen. We zitten daarmee meteen op het laatste stukje van de route, zoals die in het reisboek is beschreven. 

Het laatste deel van de route moeten we nog wel goed opletten. In de beschrijving staat al de aantekening: “Volg na de brug over de Arno de SP1, maar hou in ieder geval niet de richting Firenze aan. 

Dat volgen we braaf op: we gaan richting Troghi (die plaats staat overigens niet eens in de index van de atlas die we kregen, maar dat terzijde) en zien dan inderdaad de ingang van de camping links aangegeven. Niet spectaculair, maar de verrassing begint daarna ;-))

Il Poggetto, middenin de Chiantistreek

De inrit op dus, melden bij de receptie en bij Joke uit de verrassingszak een nummertje vissen. Als we naar onze plek rijden, valt het al meteen op: dit is een prachtige natuurlijke camping. Je staat midden tussen de olijfbomen! Hoe Italiaans wil je het hebben? 

Het is nog pas halverwege de middag en we staan al helemaal geïnstalleerd. Lekker rustig dus. We kijken op ons gemak nog wat rond op de camping, waarbij ook direct het grote zwembad ”onder” naast het restaurant opvalt. Diverse camperaars hebben de kleding al verwisseld voor een zwem-outfit en trekken hun baantjes. Wij draaien hier een was, genieten van het mooie weer  zitten nog lang buiten. Natuurlijk ook met een heerlijke chianti.