Na de Imster Bergbahn  zoevend de berg af over de Rodelbahn

dag 35    –   za 06 juli 2019

We kunnen het ’s morgens nog even rustig aan doen, want de bus naar Hoch-Imst gaat om 6 over half twaalf. Daar gaan we met de Imster Bergbahn in de stoeltjeslift de berg op. Naar beneden gaan we met de Rodelbahn. We lopen naar het Pflegehaus en daar zien we inderdaad aan één kant de paal van de Haltestelle met de bustijden. Toch hebben we sterk het vermoeden dat we aan de overkant van de straat –waar helemaal niets staat- moeten instappen. Beide kanten dus scherp in de gaten houden. Een minuutje te laat –ach, wat heet- zien we inderdaad de bus aan de overkant aankomen en zien dat er bestemming Hoch-Imst op staat. We steken over en voor de chauffeur is dat helemaal geen probleem: hij zag al dat we gewoon lekker de schaduwkant hadden opgezocht.

We kopen kaartjes voor de rodelbahn: de Alpine Coaster

Nu draaien we weer het rondje dat we gisteren bij terugkeer opliepen, maar gaan dan uiteindelijk toch de goede kant op. Met negen minuten ben je boven. Kijk, dat is nog eens snel…
We lopen naar het loket waar we de kaartjes voor de terugweg via de Alpine Coaster ofwel: rodelbahn moeten kopen. De juffrouw is verbaast dat we dan niks kopen om de berg op te gaan, maar we laten onze toeristenpass zien ”Ach, so… ist gut…” Dat dachten wij ook.  Rugzak af –die mag maar aan één schouder hangen- poortje openen –valt nog niet mee, want hoe steek je je kaartje er in (4 mogelijkheden ;-))  dan de voeten op de rode voetjes zetten en ja>> gat naar achter in het bakje laten zakken. Daar gaan we. Oh, ja: de beugel nog omlaag: wel zo veilig.

Wat een prachtige rit. Het is heel helder weer, met wel wat wolken –goed voor de foto- en we gaan heel rustig omhoog. De Imster Bergbahn is flink lang, dus we hebben alle tijd om goed rond te kijken en plaatjes te schieten. Na een kwartiertje –leek het, ’t was maar tien minuten- beugel omhoog en uitstappen.

De tweede etappe van de Imster Bergbahn is ”fabelhaft”

We zien al meteen een tweede etappe van een wat kleinere stoeltjeslift, maar als we overleggen en eigenlijk zeggen: laten we dat maar niet doen, zegt een Nederlands echtpaar achter ons: “Dit is echt aan te raden. Je hebt boven een prachtig uitzicht.”

Okido, daar gaan we voor.
Zelfde procedure. Nu moet de kassaman zelf het poortje ontgrendelen, want onze kaartjes hebben er geen zin in. Weer een mooi tochtje, waarbij we natuurlijk onze ogen uitkijken naar wat de natuur ons biedt. Prachtige vergezichten, met de nog hogere bergtoppen recht voor ons als einddoel. Nou ja: we gaan natuurlijk niet zó hoog.

​We stappen uit bij het “Alpjoch”: het eindstation van de tweede fase. Dat is een modern vormgegeven ’terugkeerpunt’ waar de stoeltjes netjes 180 graden draaien om weer aan hun hangritje terug richting dal te beginnen.

Na het uitstappen lopen we om het platform heen naar het uitzichtspunt. Dat noemen ze hier het Sun-O-Rama. Gelukkig wel een platform met ‘’glazen hek’’, maar toch voorzichtig loop ik stapje-voor-stapje naar het randje. Heeft Loes ook haar foto-moment ;-))

We lunchen daar meteen even op de luie-ligbanken en gaan ons dan weer bij de man van de techniek melden om een stoeltje naar beneden te krijgen. Deze keer heb ik mijn fototoestel maar gewoon in de tas gelaten: ik kan toch alleen maar recht vooruit kijken.

Het is inderdaad een ”Fabelhaft” uitzicht en daar genieten we volop van. Het leuke is ook dat hier zo’n ‘verrekijker’ staat, waarmee je alles vergroot in beeld krijgt, maar met een extra toevoeging. Je ziet namelijk in beeld in witte letters de naam staan van het punt waarop je richt: dan weet je meteen hoe bijvoorbeeld die hoge bergtop heet. Dat is de Adler.

Laat de Tiroler Musik zich helaas niet vastleggen?

We zijn nu weer bij de ‘’tussenstap’’ van de Imster Bergbahn. Wederom horen we de Tiroler muziek. Het blijkt dat deze live is, dus ik ga er even wat plaatjes van schieten. Helaas besluiten ze net op dat moment pauze te nemen. Even later doen ze één nummer met een gewijzigde bezetting op instrument en kan ik nog precies een stukje video opnemen. Juist als het spul weer compleet is, gaan ze bij een aantal gasten op het terras staan, waar ik geen ruimte heb voor een foto. Het blijkt dat er iemand jarig is en die heeft hen zojuist op bier getrakteerd.
Maar: verrassing: bij het terugkijken van de foto’s blijkt dat Loes hen wel in vol ornaat heeft. Top!

We moeten nu eerst onze rugzak inleveren bij de stoeltjeslift. Die mogen we namelijk uit veiligheidsoverwegingen niet meenemen tijdens het afdalen op de rodelbahn. Ze worden op een leeg stoeltje gelegd en dan kun je ze beneden weer ophalen.
We melden ons vervolgens bij de rodelstart. De medewerker die je het vertreksein geeft, moet ook de kaartverkoop doen, dus hij crosst heen-en-weer tussen beide activiteiten.

Zelf bremsen op de rodelbahn bij de afdaling

Bij de Alpine Coaster hoopten ze op zo’n 50.000 bezoekers per jaar. Maar juist ook omdat de baan al voor jongere kinderen ook geschikte èn veilig is, is dat aantal inmiddels opgelopen tot 115.00 per jaar. Inmiddels -maar dan hebben we het over augustus 2020- is de 2 miljoenste bezoeker feestelijk onthaald. 

Ik stap in de rodelslee en wacht op instructies van de begeleider. Mijn gordel loopt vast, maar zijn vaardige hand trekt ‘m zo los, zodat ik onderweg ook veilig zit. Lijkt me fijn. Vervolgens wijst hij, zoals dat bij veel attracties gaat, op de camera: beneden kun je de foto ophalen. Dat laat ik maar aan een ander stel over.
Handen aan de knoppen: “Vorwärts is gaz, zurück ist bremsen. Abstand mindestens 25 Meter. Gute Reise…’ En daar ga ik dan…

Zo: dat is even wennen. Dat gas geven gaat nog wel, maar bremsen –staat ook steeds langs de baan bij steile stukjes aangegeven- doe je al snel te rigoureus. Al snel krijg ik de handigheidjes door. Met een -al zeg ik het zelf- redelijke snelheid zoef ik naar beneden. 

De bochten zijn best spannend en je hangt steeds afwisselend rechts of links uit het lood. Bij een te hoge snelheid: zachtjes bijremmen, dan hou je de snelheid er in. YEP! Ik krijg er lol in. Dit wilde ik al heel lang een keertje doen. Ofwel, zoals ze tegenwoordig zeggen: stond op m’n bucketlist en kan nu worden geschrapt. Missie volbracht.

Nou ja: ten dele nog maar, want de baan is 3.500m lang. Dus ik ben er nog niet. Je krijgt ook geen tijd om om te kijken hoe Loes het er vanaf brengt: daarvoor zitten er teveel bochten in. Remmen en stilstaan is er ook niet bij: als de volgende dan op je knalt –Loes- draagt die alle verantwoordelijkheid.  We rodelen dus nog maar even door. Tot ik vanuit de stoeltjeslift boven me hoor: “Achtung! Gefahr…”

Extra spiraal voor meer spanning
Er blijkt een kleine opstopping te zijn: er zitten zo’n zeven rodels achter elkaar met slechts een paar meter afstand. Ik stop ook en kijk om of Loes al komt, want voor haar sta ik net achter een bocht. Niks te zien. De file voor me komt weer op gang en –op gepaste afstand- volg ik.

In het laatste stuk is nog maar  kort geleden een extra 450 graden spiraal opgenomen en het is inderdaad supergaaf hier met een flinke snelheid doorheen te glijden. Ik snap waarom ze deze spiraal voor meer spanning extra hebben toegevoegd. Toch is de baan enorm veilig: kinderen vanaf drie jaar mogen al met iemand van minstens 14 voorop meerijden. Als je 8 jaar of ouder bent –en 1m25 meet- mag je zelf in een rodel.

Aan het eind wordt je keurig gemaand snelheid terug te nemen. Je komt dan op een stukje waar de rodel door een ‘systeem’ wordt overgenomen en je langzaam vooruitschuift. Je moet dan wel meteen meelopend in de richting van de schuivende rodel uitstappen…

Na deze grandioze ervaring met de bus terug

Tsjonge, wat een grandioze ervaring, zo vinden we allebei. Heel apart, maar wel mooi om dit te hebben meegemaakt.  We halen onze rugzakken op: dat is het enige minpuntje: ze liggen voor iedereen voor het grijpen….Maar gelukkig is er niemand hier met kwade bedoelingen. Pfff.
Het is nu kwart voor twee en dat betekent dat we nog bijna 25 minuten hebben voor de Imster Bergbahn-bus vertrekt. We gaan dus nog even het winkeltje met souvenirs in om de tijd te doden. Het blijkt een loeivolle bus: iedereen wil blijkbaar terug. Heel veel staanders in het gangpad, maar gelukkig kunnen wij zitten. Na krap zes minuten staan we weer bij de voor ons best uitstaphalte en de chauffeur wacht rustig tot iedereen er uit is (voor de zekerheid geef ik door mijn arm naar binnen te steken aan dat er nog iemand komt die zich door de staande menigte moet wurmen).

We gaan even tanken: deze camping heeft geen pin, dus graag contant. We lopen weer de gebruikelijke route van zo’n tien minuten en rekenen dan bij de receptie af, inclusief de twee broodjes voor morgen.  Het is niet echt goedkoop: 114 euro voor vier nachten, maar € 28,50 per dag is nog te doen.

Het is warm: zelfs met de Maxxfan nog 28 graden

Bij de camper zijn we hard toe aan een kopje thee. Het is even na drie uur, dus hebben we nog heerlijk de tijd om te lezen (Loes, soms met de ogen dicht) of  dit verslag te schrijven (om de mijne open te houden). Even na zessen lopen we het op: het begint te spetteren en harder te waaien: snel de luifel in en alles naar binnen. Ach, het was voorspeld. Het duurt ook nog geen half uur en dan kan –al is het alleen al voor het idee- de buitendeur weer open. Voor de rest hebben we steeds vier ramen tegenover elkaar open kunnen houden en staat onze Maxxfan aan… Evengoed nog 28 graden binnen.

Na de spinaziemaaltijd leg ik ’s avonds nog even de beheerder vast op zijn scooterje, als hij –zoals gebruikelijk- de camping over crosst om de gasten naar hun plek te begeleiden of hen de toeristenpass gaat brengen. Der Franz is haast alom aanwezig, dankzij zijn 10km-voertuig.

Het weer is een beetje opgeknapt, wij schenken de koffie en de Benedictine in en proosten op deze camping, waar we de laatste paar uur in Oostenrijk doorbrengen. Morgen op weg naar Duitsland: Engen, net voorbij de Bodensee.