De wandelschoenen gaan aan: we gaan met de trein naar de vijf prachtige dorpen van de Cinque Terre: Riomaggiore, Manarola, Corniglia, Vernazza en Monterosso al Mare aan de Rivièra di Levante.  Bij dat laatste plaatsje stappen we uit en zullen dan steeds stukjes route afleggen, maar ook enkele trajecten terug met de trein doen. Men zegt wel eens: als je er één gezien hebt, dan heb je ze allemaal gezien. We zullen het zien. Vroeger waren de dorpen alleen te voet of met de boot te bereiken, maar nu is er dus een trein. De kaartjes kregen we de avond van te voren al.

Om 8 uur staan we bij de receptie van de camping en lopen gezamenlijk station Pisa San Rossore. De reisleiding heeft aangegeven dat we vanaf Riomaggiore om half vijf als groep terug gaan, maar dat mag ook eerder of later.

We gaan via de voetgangerstunnel naar het juiste perron, waar we nog even worden opgeroepen afstand van de perronrand te houden, want er komt eerst een goederentrein langs. We vertrekken daar even voor half 9 en daarna een overstap op La Spezia waar de speciale 5 Terre-trein stopt. Vanaf daar kunnen onderweg van mooie uitzichten genieten. Toch heel anders dan dat platte Hollandse landschap. Wil je zelf ook een korte indruk krijgen? Klik dan op deze link: Treinreis Cinque Terre 

Ons eerste dorp van de Cinque Terre: Monterosso

Rond kwart voor elf – best een flinke rit dus- komen we aan bij het laatste, of misschien wel juist eerste dorp waar we beginnen.

Hier in Monterosso al Mare worden we verrast door het mooie uitzicht over zee, strand en rotsen. Er staan prachtig gekleurde parasols in slagorde lang de kustlijn, maar het is nog niet zo heel druk op het strand. Overigens hebben ze hier –als enige, het is dan ook het grootste dorp van de vijf- twee stranden: een grote en een kleinere. We kijken wat rond op de boulevard en nemen uitgebreid foto’s.

[Show slideshow]

Dat is het voordeel van de sd-kaart: wat niet goed is, kun je weggooien. We gaan niet naar het oude centrum van het dorp –hoewel dat zeker de moeite waard moet zijn- want we moeten ook weer verder.

Verder per trein: naar Vernazza

De trein in, dus: op weg naar Vernazza. Zodra je het station hebt verlaten –trap af naar straatniveau, want ook hier ligt het spoor hoog- zie je op de muur een fotocollage van de schade die een enorme modderstroom uit de beregen hier in 2011 aanrichtte. Dat wil je zeker niet meemaken! Op wat vlekken op enkele muren na merk je er hier niets meer van.

Als je de ‘‘hoofdstraat’’ door loopt –de Via Roma- zie je goed dat je in het oudste van de vijf dorpen bent: een gezellige sfeer tussen oude panden. We slenteren verder richting haven, schieten weer herinneringen en gaan dan terug.

[Show slideshow]

Plotseling zien we rechts een soort onderdoorgang van een rots, waarachter een kleine baai ligt. Nieuwsgierig geworden door de mensen die we daar zien, nemen we ook een kijkje.

We lopen weer terug en genieten  nog even van het uitzicht bij het haventje.

Nu moeten we goed opletten, want rechts in de Via Roma –zo halverwege naar het station- zit een klein steegje dat naar de Sentiero Azzuro voert. Dat is het wandelpad dwars door het Nationaal Park Cinque Terre, globaal gezegd parallel aan de kunst. Maar dan wel af en toe heel smal, met stevige klimmetjes en pittige afdalingen. Maar goed: we gaan het ervaren. Het is kwart over twaalf als we starten.

Overzichtskaart van Cinque Terre Nationaal Park met de wandelroutes. Wij liepen de route van Vernazza naar Corniglia. 

Mooie, maar vermoeiende wandeling naar Corniglia

De eerste 200 meter merk je al meteen wat je te wachten staat: een paar stevige kuitenbijters. Langzaam aan wordt de bebouwing minder, dus krijg je een mooi uitzicht op Vernazza. Het paadje stijgt verder met diverse traptreden. Toch blijkt dat geen belemmering voor een meneer die zojuist een barretje verderop heeft bevoorraad: met een slim apparaat op rupsbanden, aangedreven door een dieselmotortje, komt hij naar beneden om in het dorp weer nieuwe voorraad te gaan halen. Wij moeten meteen aan dat Zuid-Engels dorp Clovelly, waar ze met sleetjes hetzelfde principe hadden.

Wij weten niets van een ‘checkpoint’

Even over half een komen we bij een hutje, met daarop een groot bord: “Checkpoint”. In die naam schuilt meteen het venijn: de man binnen heeft stempeltjes liggen en grote rollen met ‘toegangskaartjes’. Hij vindt dat we er twee moeten kopen. Vreemd, want van de reisleiding hebben we over dit systeem helemaal niets gehoord. Maar ja: we komen geen stap verder voor de portemonnee opengaat en het geld van eigenaar wisselt. Dat gaan we later vandaag nog wel uitzoeken. We mogen verder en dat is ook de beste optie, want na zoveel klimwerk gaan we natuurlijk niet onverrichter zake terug.

Volop genieten van prachtige vergezichten

Tussen het wandelen door maken we flink wat foto’s van vergezichten over zee, maar ook van mooie bloeiende planten zoals cactussen en passiebloem. Intussen merken we dat er niet alleen veel water door de zee stroomt, maar ook over ons lijf en dan voor het hoofd. Pffff… We hebben regelmatig een excuus: “even de tijd nemen van het uitzicht te genieten’’. Slokje water om het weer in evenwicht te brengen en dan maar weer verder…

We zijn blij als we even voor enen in de verte het volgende dorp zien liggen: Corniglia. Hier zijn al weer wat tekenen van leven in de brouwerij: een barretje. Heel ‘bemoedigend’  staat hier op het bord: “You are ½ way here”. Nou, dat weten we dan ook weer. Het klopt inderdaad ook wel, want als we al bijna een uur verder zijn -de nodige zweetdruppels als Hans en Grietje als een spoor achterlatend- zien we het dorp zelf nog steeds niet superdichtbij.

Een muziekduo biedt ons verrassend ondersteuning 

Soms wordt je ook verrast: we horen ineens muziek. Lijkt op een gitaar en een accordeon. Nog wat verder strompelend –lopen kun je het al haast niet meer noemen- zien ‘’om een hoek’’ ineens de bron: een stel dat op hun gemakkie op twee keien zijn neergevleid en de wandelaars vermaken met hun vrolijke noten.

Geweldig: die gaan -uiteraard met toestemming- even op de foto. Kijk, dat scheelt meteen: het loopt al wat lekkerder. Nou ja: liep, want direct daarna komen we op een steil afdalend stuk met tientallen traptreden. Nou ja, we horen de muzikale ondersteuning nog en daar putten we dan maar moed uit.

Eindelijk belanden we dan even over drie weer in een paar smalle steegjes. Jawel: nu zijn we echt bij Corniglia. Dat zagen we net al aankomen bij het laatste uitzicht.

Hier eindigt de Sentiero Azzuro.

Uitpuffen bij Bar Nunzio in Corniglia

Inmiddels zijn we er hard aan toe om ergens op een terrasje flink bij te komen. Op een pleintje zien we Bar Nunzio in de Via Frieschie en de trekt ons wel aan. We bestellen eerst een heerlijk ijsje -in Italië moet je de gelato natuurlijk wel eer aan doen- en daarna neem ik een Forster biertje. We genieten van de zon en van de bedrijvigheid op dit pleintje. Daarna wordt het weer tijd om op te stappen.

We zien het treinemplacement ook al, maar dat ligt wel erg diep. Nou: dat klopt: we blijken 382 treden, verdeeld door dertien plateaus, te moeten afdalen. Nou ja: beter dan stijgen. Het is wel een heel mooie omgeving: veel heuvels waarop de wijnbouw wordt uitgeoefend.

We blijken keurig op tijd voor de volgende trein te zijn: het wachten duurt maar kort. De volgende stop zou het ‘laatste dorp’ van Cinque Terre kunnen zijn: Manarola, maar dat laten we letterlijk links liggen. Wij gaan gewoon door naar het beginpunt La Spezia, waar we om 17.30 uur uitstappen. Nu zijn we er natuurlijk nog niet: we moeten nog ruim een uur met de trein naar het station in Pisa: San Rossore.

De clou: voor de Sentiero je Cinque Terre-kaart tonen

Weer terug op camping Torre Pendente gaan we eerst even eten. Daarna het ingeplande bezoekje aan de reisleider. Die reageert eerst nog verbaasd: betalen om over de Sentiero van Cinque Terre te mogen wandelen, heeft hij nog niet eerder meegemaakt. Maar, al doorpratend komt hij ineens tot het lumineuze antwoord: ‘’Jullie hebben van mij toch ook de Cinque Terre kaart voor de trein gehad?” Zeker wel. Daarin zit dus de clou: die is ook geldig voor het wandelpad en die hadden we dus bij het checkpoint moeten laten zien. Tsja, maar dan moet je daarover vooraf bij de uitreiking als reisleiding wel duidelijk zijn… We zien dat dit eigenlijk ook wel in het reisboek staat ‘’…inclusief toegang tot het park”, maar als je eerst zwoegend in de zon een pad op moet ‘dat gewoon doorloopt’, heb je absoluut niet het idee dat je ‘in een park komt’. Voor ons was dit in ieder geval niet duidelijk..

Met die wetenschap ga ik weer naar de camper en genieten we ondanks dit minpunt nog van een heerlijke avond. Morgen een dag met invulling ‘’naar eigen keuze”: je kunt Pisa of Luca bezoeken. Tsja: een reis naar Italië zonder bezoekje nabij de Scheve Toren kan natuurlijk niet. Dus daar kiezen wij voor.