Zeg Venetië en je zegt: water. De beste methode om daar naar toe te gaan is dus met de boot. Dat doen we dan ook: er gaat een “shuttleboot” vanaf onze camping naar het eiland. Een eiland? Ja! Dat hebben we ons nooit gerealiseerd, maar de stad van het San Marco plein is wel degelijk volledig door water omgeven. Eigenlijk zijn het zelfs meerdere eilandjes. Eenmaal afgemeerd gaan we niet verder per gondel, maar staat ook hier een stadsgids-met-oortjes klaar om ons langs een aantal bezienswaardigheden te leiden. In een -zoals die ochtend blijkt- haast “moordend tempo”. Daarbij denkt ze dan ook nog dat we de zaken die we nog beter -en rustiger- willen bekijken in een “nieuwe ronde” zelf kunnen regelen. Nou nee dus: daarna doen we het rustig aan. 

Maar eerst dus de uitleg. We verzamelen om even voor tienen schuin tegenover de camping: daar ligt de ”veerpont” al aan de steiger om ons naar de stad van de duizend gondels te brengen.

Cruiseschepen, handelsgebouwen en meer moois is al veelbelovend

Onderweg zien we de cruiseschepen al liggen, met even verderop een ”klein bootje” van een een particulier. Als we langs de Venetiaanse kades varen, zien we aan de gebouwen al direct de historie van de handelsbetrekkingen van de stad.

Na 20 min varen stappen wij uit bij de halte Zattere. Daar worden wij opgewacht door een Nederlandse gids die ons door Venetië ging leiden. Ook vandaag krijgen we daarvoor weer oortjes -blauwe deze keer- om alles goed te kunnen volgen.Als je de kaart bekijkt, zie je dat Venetië de vorm heeft van een vis. We krijgen eerst wat aanwijzingen van de signora: wij moeten rechts blijven lopen i.v.m. tegenliggers, we mogen nergens gaan zitten en op het plein mogen we niet eten. Niet verkeerd om dit te melden, maar doe dat één keer en niet steeds weer alsof wij kleine kinderen zijn, zo horen we al snel uit diverse monden van onze groep.

[Show slideshow]

Venetië wordt overspoeld door toeristen

We starten op de kade bij Zattere en dat is meteen de aanleiding voor de gids om te vertellen over een ongeluk dat nog onlangs plaatsvond. Er is namelijk nog onlangs een groot cruiseschip tegen een van de kades aangevaren -beter gezegd: er dwars doorheen- en dat versterkt bij de inwoners van Venetië de roep om nu eindelijk eens maatregelen te nemen. Zij worden letterlijk overspoeld door de toeristen. Eenzelfde geluid als wij vanuit Amsterdam horen.

We lopen iets verder over de kade richting Calle Frati Dorsodure en daar ‘gaan we het hoekje om’. We staan nu hutje-mutje op een plek die eigenlijk te klein is. Maar ja: meer plek is er hier niet (en we moeten ook nog ruimte maken om iemand ‘met vracht’ door te laten). Dat is dus meteen een duidelijk voorbeeld van de “botsing” tussen inwoners en toeristen. We lopen nu richting Campo San Travaso en daar zien we aan de overzijde een kleine scheepswerf. En… wat maken ze daar? Juist! Gondels. Erg leuk om te zien. 
Even verderop passeert ons een gondel met een bruidspaar erin, maar helaas wij hebben geen gondelier horen zingen, zelfs geen CD gehoord, toch jammer. De prijzen voor een gondeltocht zijn niet mis, dus gebruikten wij maar steeds de benenwagen.

Helaas: de gids heeft geen oog voor haar gasten

Wij worden door steegjes, over bruggetjes en pleintjes geloodst met snelle fotomomenten. Zoals de gevel van de Academia de Belle Arti. De gids wilde maar door blijven lopen. Voor wie wilde filmen of een goed standpunt innemen voor een prachtfoto -zoals wij dus- was dit erg vervelend. De uitzichten over de grachten waren namelijk zeker de moeite van het vastleggen waard. Zoals te zien aan deze foto’s deden we dat dan ook ”gewoon”. Een ander punt van ongenoegen was ook het absoluut geen oog hebben -van de gids- voor mensen die wat meer tijd nodig hebben om de afstanden af te leggen. Voor ons als groep geen enkel probleem: we merken het haast niet, zou ik zeggen. Zelf loop ik nu eenmaal ook sneller dan Loes, gewoon omdat ik langere benen en een stevige stap heb. Dan hou je onderling rekening met elkaar. In dit geval geeft dat ergernis richting gids: die heeft absoluut geen oog voor haar gasten. Jammer genoeg grijpt ook de reisleiding niet in.

Het Canal Grande is de meest bekende gracht

We stappen weer braaf door en zien wederom -natuurlijk, zou ik zeggen- een gondel. We krijgen zelfs een paar prachtig bewerkte gondels te zien die met goud en bloemdecoraties zijn versierd. Nog een paar stappen verder zien we een gondelier juist zijn boot draaien: dat blijkt op het Canal Grande te zijn.

Dit is de meest bekende gracht van Venetië. Je zou kunnen zeggen: dit is de hoofdboulevard van de stad, maar dan van water. De breedte van deze van oorsprong moerasrivier -de Brenta- die tussen de eilandjes door slingerde, varieert tussen de 30 en 70 meter, met een diepte van zo’n vijf meter. We hebben hier een mooi uitzicht op de basiliek San Marco. Als je hier op een bootje over het Canal vaart, zie je een rijke schakering aan architectuur. Dat maakt deze route zo intens prachtig. Een fraai voorbeeld is het Ca d’Oro (Gouden Huis) dat in de typische Venetiaanse stijl is gebouwd. Net als in veel andere steden gaat men niet altijd zorgvuldig om met z’n historie: er valt vandaag de dag nog maar weinig goud op de marmeren gevel te ontdekken. Een ander bekend pand is het Ca’ Dario, gebouwd in renaissancestijl. Het huis is scheefgezakt en veel Venetianen denken dat het gebouw is vervloekt. Dat komt omdat zich hier nogal wat persoonlijke drama´s afspeelden: moord, zelfmoord en faillissement.  

Toppunt van toerisme: het San Marco plein

Onze volgende bezienswaardigheid staat op het Campo Santo Stefano: het Gran Teatro La Fenice. Het spandoek aan de gevel laat zien wat de bezoekers dit jaar kunnen verwachten: de Turandot, de Aïda en Don Giovanni. Vervolgens komen we langs diverse andere gebouwen -die we niet allemaal noemen- en komen uiteindelijk op het -inderdaad immens grote- San Marco plein.

In je verbeelding kun je hier keizerin Sisi zien lopen en -hoe romantisch- de groep was plots getuige van een huwelijksaanzoek midden op het plein. Aan de omhelzing te zien heeft ze, gelukkig voor hem, ja gezegd. Overigens is het plein op dit moment erg rommelig. Blijkbaar hebben ze net een concert of zo gegeven: er worden steigers, toneellampen en dergelijke zaken ”afgebroken” en in vrachtwagens geladen.

Aan de rechterzijde zie we diverse restaurants -met dure obers- en daarachter cq daarboven het Archeologisch Museum van Venetië. Een ander toeristische trekker is de Torre d’Orologio aan de linkerzijde van het plein. Maar het meest indrukwekkend en natuurlijk het drukst bezocht is de basiliek San Marco. Een iconisch gebouw met een grot-achtig interieur, talloze mozaïeken en een eigen museum. Die binnenkant zien we natuurlijk niet: daarvoor is bij zo’n speedy-stadstoer absoluut geen tijd voor.  We doen het dus maar met een geleende foto. Deze toont het oorspronkelijk interieur, maar al wel met het later geplaatste koorhek. 

De Brug de Zuchten: toegang naar de gevangenis

Iets verderop gaan we een klein straatje in en worden dan getrakteerd op een kijkje richting de Brug der Zuchten. Die dankt zijn naam aan het functioneren als toegang vanaf de rechtszaal in het Dogenpaleis en de gevangenis aan de overzijde van het kanaaltje. Wie was veroordeeld, kreeg hier vaak de ”gangbare straf”: de doodstraf. De gang over deze brug was dan de laatste keer dat de veroordeelde nog éénmaal de stad door het raam was en daarom een diepe zucht slaakte.

Tussen alle drukte door -het is hier echt smal en al vol toeristen- vervolgen we onze route. Maar ook op het water kan het heel druk zijn. Zo zien we op de Rio dei Barcaroli een heuse file van gondels en andere bootjes. Dat wordt wat als het hier echt hoogzomer-vakantieseizoen is.

Als afsluiting: de imposante Rialtobrug

We lopen nu door naar de Rialtobrug, meteen het laatste onderdeel van van onze gidswandeling. Daarna mogen we zelf nog genieten van alles wat we zien: kanalen, pleinen, superman en voor de dames winkeltjes met jurkjes voor een tientje, je hoorde de heren al zuchten (niet de brug, dus…) maar het was in die winkeltjes lekker koel, dus dat verzachtte het wachten voor de heren weer een beetje.
Na de rondleiding ging ieder zijn eigen weg, sommigen weer terug met de boot en anderen zochten een terrasje op of liepen nog een keer door de stad. . Ondanks de hitte  hebben wij genoten van deze dag. Afsluitend genieten we nog van een ijsje, in afwachting van de boot die ons weer naar de camping zal brengen. Daar hadden we weer verkoeling en ’s avonds het gevecht met de muggen. Je kon een wedstrijdje houden wie de meeste en grootste muggenbulten had verzameld.
Maar…het was een leuke dag.