We rijden door Reggio Emila naar Bologna: een wolkbreuk

dag 21 – za 22 juni 2019

Het lijkt een normale vakantie-zaterdag, maar die eindigt met een wolkbreuk. Op het programma voor vandaag staat de rit van Troghi naar Bologna. Dat betekent dat we Toscane verlaten -nou, voor eventjes dan- en in Reggio Emilia zitten. Daar is een plekje gereserveerd op de gemeentecamping: het Centro Turistico Citta di Bologna. De afstand voor vandaag is niet heel groot: 152 km. We kunnen genieten van prachtige vergezichten en rijden over twee passen. Hierbij dan toch nog even een opmerking: de beschrijving in het NKC-routeboek is een prachtig hulpmiddel. Maar… laten we eerst maar eens vertrekken: we verlaten de camping en gaan gaan meteen rechtsaf: we volgen de SP1 zo’n 10 kilometer tot aan Incisa in Val d’Arno waar we linksaf moeten slaan naar Leccio.

Bij Pontassieve begint een ”groen-gemarkeerde route”: een mooie weg dus en dat klopt. We rijden parallel aan het riviertje de Sieve tot aan Borgo San Lorenzo.
Iets daar voorbij begint opnieuw een groene markering en we genieten dus enorm. 

Volop genieten van ”groene routes” in Reggio Emilia

Er zijn  volop prachtige vergezichten in Reggio Emilia en de eerste pas die we passeren is de Passo delle Futa: waar zich een uitzichtspunt bevindt. Helaas: even niet opgelet en te snel voorbij gereden.

We missen dus de Duitse oorlogsbegraafplaats met ruim 30.000 doden. Bij de tweede gaat het beter: de Passo della Raticosa. Er is hier een goede parkeergelegenheid en dat geeft ook weer even wat rust, want zaterdag is hier kennelijk ook fietsdag: de renners-in-training schieten je af en toe voorbij.

 Prachtige rit door het Parco Demidoff

Het is inmiddels tijd geworden voor de lunch. Daar heb je in de camper gelukkig niet veel voor nodig: een plekje om te staan en vervolgens kun je je redden met de spullen die je bij je hebt… Dat doen we dus ook. We gaan nu de SP65 volgen: een weg die nog net langs de rand van het prachtige Parco Demidoff voert. Dit is het groene Reggio Emilia in optima forma. In ieder geval bevalt deze route  erg goed en wij schatten in : veel beter dan de A1 / E35 die iets westelijker parallel hieraan loopt.

Zo verloopt de dag en de route rustig verder, tot Loes opmerkt dat we nog wel boodschappen moeten doen. Ook geen probleem: in de buurt van Bologna zullen we ongetwijfeld wel een supermarkt tegenkomen. Dus zetten we de Heppiebuzz even verderop op een veilige plek en vragen aan onze Germaine (Garmin) waar we een flinke super kunnen vinden.

Dat gaat prima lukken: dichtbij zit een Supermercato. We volgen de route naar het parkeerterrein, pakken we een wagentje  en gaan de wensenlijst afwerken.

Als we buiten komen, zien we dat het weer verandert. We hadden onderweg al gezien dat er wat donkere wolken kwamen en nu vallen er heel dikke regendruppels. Niet veel: want ik kan gewoon in het overhemd de winkelwagen lossen. We stappen in en gaan het laatste stukje naar de stad cq naar de camping afleggen. Eenmaal in Bologna aangekomen weten we niet wat we zien…

De straten in Bologna staan blank en liggen vol ‘zwart plastic’

We komen namelijk door een straat, richting een spoorviaduct en dat staat onder water. Achter mij hoor ik de brandweer aankomen en die duikt er dwars doorheen.. Ja, zij wel…  dat zie ik me met de camper niet doen… Dat kan ook niet volgens een paar omwonenden: zij geven alle verkeersdeelnemers aan: sla hier maar linksaf. Nou, graag… Ik tik ”weg vermijden” in en laat de route opnieuw berekenen. 

Dat gaat goed en even verderop worden alsnog onder het spoor door geleid. Dan komen we in een smalle straat -de Heppiebuzz past maar net tussen de twee rijen geparkeerde auto’s door- en weten we niet wat we zien. Vrijwel alle achterruiten zijn kapot: ingeslagen door de grote hagelstenen waarmee de straat bezaaid ligt. Het is hier dus echt noodweer geweest! Een complete wolkbreuk. Even verderop zien we wanhopige Italianen bij hun auto: wat een schade! Overal op straat zien we zwart plastic. Het lijken bloempotten, maar toch niet… Het blijken de kapjes te zijn die tegen de zon op verkeerslichten zitten. Nou ja,  zaten: er zijn er nog maar weinig in functie. Geheel verbouwereerd door zoveel natuurgeweld bereiken we de camping: het Centro Turistico Citta di Bologna. Dit ligt zeer dicht bij de snelweg -daar hebben we overigens geen last van gehad- in het noord-oosten van de stad. Juist bij de splitsing van de ”rondweg” (A14) en de aftakking naar Ferrara.

Het gonst van de verhalen over de wolkbreuk

Op de camping was het bij aankomst niet zo heel erg druk. Bij het zien van ons NKC-nummer op de ruit werd alles direct duidelijk voor de medewerkster: rijdt u deze laan maar helemaal door naar achteren en daar vindt u de reisleiding. Dat klopte. Er is daar een wat ‘natuurlijk aandoend’ terrein met plekken waar je even goed moet opletten hoe je gaat staan. Dit mede in verband met bomen en struikjes. Maar ook daar kwamen we uit en al snel hadden we een plekje ”op het Hollandse laantje” gevonden. Er werd meteen door de andere al aanwezige koppels gevraagd hoe wij de hagelbui hadden overleefd. Nou ja: eigenlijk weinig zelf van gemerkt, alleen van de gevolgen van het kennelijke noodweer. De meesten was het ook zo vergaan. Ook op de camping had het gehageld, maar de meeste camperaars van onze groep bleken mazzel te hebben gehad.

Een poosje later kwamen Pim en Agnes schuin achter ons staan en dat leverde meteen een volksoploop op. Ook maar even kijken, dus. Dat ongeschonden uit de strijd met de wolkbreuk komen, gold zeker niet voor hen. Zij hadden het laatste stuk de volle hagelbui over zich heen gehad, met echte grote hagelstenen!  Hun Adria Buscamper was dan ook flink beschadigd. Overal deuken, alle dakluiken kapot en de ene koplamp had grote gaten in het glas. Het dak alleen al bleek, zo telde Pim wat later, 48 deuken te hebben opgelopen. Voorlopig werd er eerst provisorisch wat bedekt aan koplamp en de drie dakluiken,  maar na het eten ging Pim -met overal geleende Ductape, het dak op. Want natuurlijk had ook hij een rol bij zich, maar dat bleek bij lange na niet genoeg…

Gelukkig waren ze zelf helemaal heel! Een paar andere reisgenoten hadden ook wat lichte schade. De stemming in ons kamp was die avond wat bedrukt en Pim en Agnes waren het gesprek van de dag. Morgen is het weer een ”stadswandeldag”: dan gaan we met een gids naar het centrum van Bologna, de belangrijkste stad in Reggio Emilia.