Met tolvignet over de snelweg door Oostenrijk naar Imst

dag 32  – wo 03 juli 2019

 

Best genoten van de Hermitage op Merano, hoewel het maar één nachtje was. Maar ja: er liggen nog aardig wat kilometers naar Oostenrijk die we onder on ze wielen moeten wegwerken, dus we gaan weer op stap. De eindbestemming voor vandaag is de Aktiv Camping in Imst. Om daar te komen, moeten we dus eerst -vóór de Reschenpass- een vignet kopen. Anders wordt het een wel heel duur ritje. Dat bleek overigens makkelijker bedacht dan in de praktijk uitvoerbaar. 

Eerst maar even diesel tanken, want het metertje staat al aardig laag. Net buiten Merano zit een tankstation dat zeer redelijk in prijs is. Nog even een borstel over de voorruit halen, netjes drogen en dan kunnen we echt op stap. 

Parco Nazionale Vischgau

We volgen weer een rivier, de Adigel, en volgen daarmee meteen de rand van het Parco Nazionale Vischgau. Vandaag dus om te beginnen weer lekker groen genieten. Loes heeft haar camera paraat om onderweg opnames te maken. Eerst rijden we nu een heel stuk over de SS38, die net voorbij het dorp Spondigna de SS40 wordt dat betekent meteen dat we weliswaar het nationaal park verlaten en noordwaarts richting Oostenrijk gaan, maar ook hier is het een toeristische route.

Al snel wordt de route ook veel bochtiger. Bij San Valentino volgen we de kust van het Lago di Resia. Dat verwijst al naar de grensplaats: in het Duits is dit het dorp Reschen. Dat is dan weer de naam van de gelijknamige tunnel: de Reschenpass.

We wachten een plensbui af met een lunch

De bewolking is intussen erg dreigend geworden. Het ziet ernaar uit dat we regen krijgen. Intussen maakt Loes vanuit de cabine foto’s. En jawel: net even over twaalven legt ze de eerste dikke regendruppels vast. We krijgen nog een paar flinke haarspelbochten voor onze kiezen, want het stijgt hier ook stevig. Bovendien: de druppels worden steeds dikker en talkrijker. Intussen genieten we volop van de kleine bergdorpjes links en rechts langs de weg tegen de berghellingen aan gelardeerd. Je ziet ook goed dat dit een skigebied is: vanuit hier kun je de skiliften zien. Vallende rotsblokken lijken hier ook genoeg voor te komen; tegen de -soms boven de weg overhangende-rotswanden zijn stalen netten en speciale drempelconstructies gebouwd.

Even later lopen we het op: er komst een flinke plensbui. Gelukkig zie ik links van de weg een parkeerplaats. We draaien erop, zetten de motor uit en wachten op de dingen die komen gaan. Dat doen we dan meteen onder het genot van een broodje: het is lunchtijd, zo besluiten we.
Bovendien zijn we weer blij met het toilet aan boord, want van zoveel regen moeten ook wij het water laten stromen.

Gelukkig is de hoosbui met een half uurtje helemaal voorbij. De zon probeert er zelfs al weer door te komen. We vervolgen onze route. Nu moeten we goed opletten. 

Een Spaans benauwd momentje bij de grens met Oostenrijk

Uit onze voor-informatie weten we al dat we het tolvignet kunnen aanschaffen bij een benzinestation in Oostenrijk, net over de grens. Dat hebben we al eerder meegemaakt, onder andere in Tsjechië en Hongarijë. Alleen: daar lag het benzinestation inderdaad tegen de grens aan. Maar: als we hier het bord “Oostenrijk” zijn gepasseerd, zie we nog niks. Oh…ja: even verderop links. Maar: rechts staat een politie-auto. We slaan dapper linksaf. “Geschlossen”. Pfoehh.. nu beleven we een benauwd momentje. Zeker ook omdat de politie-auto -of is het een andere?- ook hier naar toe rijdt. Zoekend kim ik rond: Aha! Vijftig meter verder zie ik een gebouwtje met een bord: ”Zoll-vignet kaufen”. Omdraaien en over de parkeerplaats daar naar toe. De auto met de dienders rijdt door. Gelukkig: aan de kassa komen wij in het bezit van deze inmiddels felbegeerde sticker. We kunnen met een gerust hart door Oostenrijk verder rijden.

Eerst gaan we nog over de Finstermünzpass en vanaf hier volgen we het Inntal en dat ziet er al een stuk vlakker uit. En zonniger: je kunt je haast niet voorstellen dat het een uur geleden met zoveel geweld uit de hemel kwam. het landschap is nu duidelijk anders, mede door de altijd gezellig ogende huisjes met veel bloemen.

Onze reisatlas van Italië houdt hier helaas op: Landeck is -heel toepasselijk- de laatste plaats. We hebben er wel veel plezier aan beleefd. Gelukkig hebben we natuurlijk ook een exemplaar met Oostenrijkse wegen voorhanden, dus we schakelen over..

”Twee nachten? Dat moet u zeker niet doen”

Hier vandaan is het nog ongeveer 20 kilometer naar Imst. Het is dus echt het laatste stukje. De routebegeleiding door Germaine (onze Garmin) verloop weer prima. We rijden het laatste stukje parallel aan de A12 en dit is echt heerlijk ontspannen. En: de hele dag ‘volg-de-rivierdag’, want nu is het de Inn die aan de beurt is. Vanaf de doorgaande weg naar en door Imst moeten we nog wel even een extra bochtje draaien, want je kunt niet zomaar de Schwimmbadweg opdraaien. Maar goed|: er komen er en melden ons bij de receptie van de Aktiv Camping.

De gegevens worden genoteerd en dan geven wij aan dat we twee nachten willen blijven. Dat raadt de beheerder af: “Twee nachten? Dat moet u zeker niet doen.” Het blijkt dat we bij drie nachten een toeristenpas krijgen, die diverse voordelen biedt. ”Onder andere gratis openbaar ververvoer, als jullie bijvoorbeeld naar Hoch-Imst willen. Dat is zeker aan te bevelen. Je hebt daar ook Europa’s langhste Rodelbahn…”

We zijn  overtuigd. Drie nachten. Bovendien laat hij op een grote kaart zien wat er allemaal in en rond Imst te beleven valt. Net als we denken: hij is klaar, wordt de kaart omgedraaid. “Kijk, dit kun je ook nog doen. En dit.. ” Het worden uiteindelijk vier nachten. Oostenrijk en met name Imst heeft veel te bieden.

De beheerder begeleidt ons vervolgen op zijn elektrisch scootertje naar de plek, nadat hij al heeft verteld dat we naast een flink aantal tenten staan. Die zijn van een jongerengroep, die hier elk jaar komt. ”Maar: daar heeft u absoluut geen last van”. Dat blijkt te gaan kloppen. Wat een geweldig gedisciplineerd stel!