De rest van de groep is vanochtend al bijtijds op pad gegaan. Vanaf het Waterfrontvertrekken zij per boot naar Robbeneiland, om daar te zien en te horen onder welke omstandigheden Nelson Mandela daar 27 jaar heeft gevangen gezeten. Wij hebben de middag gereserveerd voor het ontvangen van enkele Van Zyl-en, maar we gaan wel gezamenlijk met de groep de afscheidslunch gebruiken.
[ezcol_2fifth]We beginnen de koffers in te pakken, want we hebben een ‘upgrade’ gekregen. Blijkbaar zit er toch enige wroeging over de fouten die bij het aankomsthotel in Pretoria zijn gemaakt, dus we gaan naar het Fountains hotel. Dat is een ander, meer luxe hotel binnen dezelfde Leisure-groep.

[/ezcol_2fifth] [ezcol_3fifth_end]Aangezien wij met de groepsgenoten bij het Waterfront hebben afgesproken, gaan wij daar nog een keer een beetje rondkijken. We zijn wel wat gewend en kennen inmiddels de weg, dus we gaan lopend de 4,5 kilometer naar de haven afleggen. We nemen de route door de ons bekende Langstraat en dan slaan we linksaf, naar de St. Stephens Nederduitsch Gereformeerde kerk. Dat is het geloof dat vanuit Holland werd meegebracht en zich hier op een eigen wijze ontwikkelde. Helaas moet gezegd dat de opvattingen die werden gepredikt zeker ten koste gingen van de oorspronkelijke bewoners als San en Koi. Die werden afgeschilderd als mensen van een mindere soort.
We volgen nu de Buitengracht straat, ook al zo’n naam die verwijst naar vroeger tijden. Ongetwijfeld zal hier water hebben gestroomd. Samen met de Buitensingel en de Buitenkantstraat markeerde de Buitengracht de grenzen van de stad. Het water van de bergstroompjes werd op oer-Hollandse wijze gekanaliseerd -en verschafte zo ook voldoende water voor de Compagniestuin- en werd via de Heerengracht naar zee afgevoerd. [/ezcol_3fifth_end]

Het laatste deel van onze wandeling voert via de Walter Sisulu Ave -vernoemd naar de huidige president- naar het Waterfront. We lopen als eerste naar het Mandela museum -vanwaar de boot ook naar Robbeneiland vertrekt- maar helaas is dat niet een aantrekkelijk, duidelijk museum. Wat dat betreft was het museum bij de Mandela Capture Site veel leerzamer.

We gaan terug, richting de steiger, want het is onderhand tijd dat de groep weer terugkeert van het bezoek aan Robbeneiland. We hoeven inderdaad niet lang te wachten voor we de boot zien aankomen. Ik sta schuin boven de loopsteiger en kan dus goed enkele foto’s maken.

[Show slideshow]

Daarna gaan we naar een van de restaurants, waar voor ons op de eerste verdieping -met een mooi uitzicht op de binnenhaven- enkele tafels op het balkon zijn gereserveerd. Het wordt -ondanks het onvermijdelijk trieste afscheid- een gezellig samenzijn. Namens de groep krijg ik de eer enige woorden van dank aan de reisleiding te richten. Eerder hebben we twee enveloppen laten rondgaan, om daarin de -vooraf door Koning Aap aangekondigde fooi- te verzamelen. Beide gidsen worden bedankt voor de heerlijke 23 dagen die wij gezamenlijk in dit prachtige land hebben mogen doorbrengen. De kennis en inzet van onze chauffeur Hercules wordt alom hogelijk gewaardeerd. Uiteraard wordt ook Jeanine bedankt en kan ik onder applaus overgaan tot het overhandigen van de enveloppen. Hercules bedankt op zijn beurt ons daarvoor, namens de reisleiding.

Tijdens het eten zien we nog een bijzonder schouwspel: het uurwerk van de clocktower is van slag. De wijzers draaien ineens hard vooruit, staan even stil, gaan nog een stuk vooruit, gaan terug, staan weer stil en dan ineens vliegt de tijd weer voorbij. Mathé legt dit tafereel op film vast en gebruikt dat later -zoals zal blijken- als afsluiting van zijn vakantiefilm: ”De tijd vliegt, onze vakantie is voorbij.”

Na een heerlijke maaltijd gaan we naar de ..brug, om ook nog even aan de andere kant bij de haven rond te kijken. Helaas: de brug is open. Maar dat blijkt niet erg, want er vindt een vlootschouw plaats. Op de kade staan enkele heren in historisch kostuum en er worden met enige regelmaat mini-kanonnen afgevuurd. De knallen die zij produceren zijn echter allerminst mini: het publiek wordt uit de buurt gehouden en het is beter bij het schot beide oren dicht te houden. Dat is alleen erg lastig als je tegelijkertijd wilt fotograferen. Gelukkig herinner ik me -jammer genoeg pas bij de derde klap- dat ik in mijn tasje oordopjes heb zitten, om zonodig in het vliegtuig te gebruiken. Die gaan dus in.

[Show slideshow]

De luxe boten varen een paar keer vanuit de eerste binnenhaven naar de tweede binnenhaven, langs de ..brug, en weer terug. Het duurt dus een flinke tijd voor we naar de ‘overkant’ kunnen. Als dat lukt, is het al tijd om de bus in te gaan, nu op weg naar het Fountains hotel, want de koffers liggen alweer in de aanhanger. Wij stappen hier uit en nemen -onder het wegpinken van een traantje- afscheid van de groep. Onze conclusie, maar ook die van de groepsgenoten, is duidelijk: we waren een hecht stel en dragen zeker goede herinneringen mee.
Er wordt heftig gedag gezwaaid en dan gaan wij ons bij de receptie melden. We krijgen een kamer op de zesde verdieping, met uitzicht op het plein dat de Heerengracht ‘afsluit’ met -logisch- in het midden een grote fontein. Onze eerste indruk is niet echt viersterren: wij vinden het hier nogal zakelijk.

Gelukkig hebben we bijtijds de Van Zyl-en kunnen informeren dat we plotseling ergens anders zitten. Die middag is het onderwerp dus: Van Zijl-en en Van Zyl-en in Zuid-Afrika, met als startpunt de Kompagniestuin. En natuurlijk de website, waarop het aantal achterhaalde nazaten van Willem van Zijl en Christina van Looveren nog steeds groeit. Mede dankzij de medewerking van veel van deze nazaten.

Het meest handige is om in het hotel zelf te eten: dat scheelt tijd. Ook hier weer een buffet, waarvan de makers ons proberen te verleiden zoveel mogelijk te nemen. Wij trachten ons juist in te houden: de kilo’s komen er toch wel aan. Er zijn nog meer mensen die aanschuiven: blijkbaar zit er een buslading Fransen die nogal luidruchtig zijn. Ook de andere gasten houden zich niet echt in. Toch duidelijk anders zo’n restaurant in het eigen hotel als je het vergelijkt met een ‘eetgelegenheid buiten de deur’.
De rest van de avond brengen we op de hotelkamer door, waarbij opvalt dat de stalen ramen niet echt kou-werend zijn.