De walvissen vinden het ook slecht weer                                                                dag 10: zaterdag 21september

Een heerlijk rustige start. Hier is namelijk een groep wederom op gamedrive, nu in het NP Imfolozi/Hluhluwe. Speciaal opgezet voor behoud van de witte neushoorn, maar ja, zo eentje hadden we al bekeken…. Er schijnt hier wel een hele grote landschappelijke schoonheid te beleven, maar wij kiezen er -net als uiteindelijk vier anderen- voor om heerlijk uit te slapen en het rustig aan te doen. Het was vannacht erg warm -de airco maakte nogal lawaai, dus toch maar uitgezet- zodat een frisse douche zeer welkom is. Op het gemakkie genoten van het ontbijt en daarna verbinding met internet gezocht. Dat moet hier heel gemakkelijk gaan, maar de eerste voorwaarde is dan wel een signaal dat sterk genoeg is. En daar zit nu juist het probleem. Op diverse plekken rondgesjouwd, maar net als je een paar streepjes hebt, zakt het weer weg. Dan maar een start gemaakt met het dagverslag van  vandaag.

[ezcol_1third]Iets eerder dan aangekondigd, vertrekken we: half elf. Inmiddels is het gaan regenen: buien van wisselende sterkte. We hopen dat de gamedrivers hier niet al teveel last van hebben gehad. Dat blijkt toch redelijk wel het geval, hoewel ze van de organisatie keurig netjes regencapes hadden gekregen. Overigens: zo erg veel dieren blijken ze ook niet te hebben gezien, dus zijn wij achteraf gezien nog blijer dat wij deze game aan ons voorbij hebben laten gaan. [/ezcol_1third] [ezcol_2third_end]Even over twaalven gaan we dan echt op stap en na iets meer dan een uur bereiken we ons einddoel: de Elephant Lake Inn. Hercules is nog even doorgereden naar het punt vanwaar de boot vertrekt, zodat we weten waar we vanmiddag om 16 uur vertrekken. Tenzij het nog steeds regent, want dan brengt hij ons even weg.[/ezcol_2third_end]

We wachten tot de koffers op de kamers zijn gebracht -je mag ze absoluut niet zelf meenemen- en dan gaan we alvast de nodige voorbereidingen treffen. Loes heeft nu toch wel erg behoefte aan haar water- en winddichte jas, maar het sleuteltje ligt nog thuis. Gelukkig biedt Hercules redding: met een tangetje en een schroevendraaier weet hij het slot te forceren en kan Loes bij haar geliefde kledingstuk. Dat blijkt geen overbodige luxe, want het regent nog steeds. We gaan eerst maar eens een hapje eten. Dat lukt al bij de eerste straat rechts: de Ocean Bar. Het wordt weer een tweetal tosti’s.
Even voor vieren staat Hercules alweer klaar om ons droog naar de boot te brengen. Het is een leuke tocht, waarbij we heel erg dicht bij de nijlpaarden komen. Af en toe zien we ook nog een vogel, mede dankzij de opmerkzaamheid van Elly en Ger. De krokodillen vertonen zich niet: die vinden dit weer niks -wij ook niet- en houden zich daarom verscholen. Overigens ben ik onder de indruk van de kwaliteit van de Sony alpha, die op afstand zeer scherpe foto’s maakt. Daar kan mijn Nikon niet aan tippen, maar wellicht ligt dat ook aan mijzelf of aan de instellingen.

[Show slideshow]

Na twee uur zijn we weer terug en zien we juist nog Hercules met de bus van de steiger wegrijden: Jeanine had hem al ge-smst dat we terug zouden lopen, maar onze Hero stond er al.

[ezcol_2fifth][/ezcol_2fifth] [ezcol_3fifth_end]We besluiten wat te gaan drinken en de groep wil wel mee naar de Oceanbar. Nu zijn er vier die zich aan het springbokkie wagen. Overigens in heel kleine glaasjes; ze kosten dan ook maar tien rand.

Het wordt erg gezellig: er komt een grote groep scholieren binnen die blijkbaar een uitstapje hebben. Wij zitten samen met hen in een ‘’tweede zaal’’ en naast ons is nog een derde ruimte, maar dan ben je al aardig ‘’buiten’’ (ook goed voor de rokers). Direct aangrenzend aan onze zaal zit iemand achter een keybord en hij is aangenomen om de stemming erin te brengen. Dat lukt prima: hij heeft een goed herkenbaar en vaak ‘meezing’-repertoire en een aantal keer gaan de scholieren helemaal los. Wij zitten lekker op ons gemak en genieten volop van en nemen deel aan de gezelligheid.[/ezcol_3fifth_end]

Terug in het hotel loop ik toevallig als eerste de lange gang in en ik besluit dat als ‘een springbokkie’ te doen, wat achter mij natuurlijk het nodige commentaar oplevert.