We vereren Swaziland met een bezoek dag 7: woensdag 18 september
Na het opstaan -zonder de buitendouche te gebruiken, dat was gisteren gebeurd- is het tijd voor een ontbijt. Ook dat is eigenlijk ‘buiten’: er is hier geen muur, maar een soort veranda en dat geeft meteen de mogelijkheid heerlijk naar buiten te kijken. Er is weer een ruime keuze, maar alles wel netjes afgedekt met muskietennetjes want ook de vliegen vinden zoetigheid heerlijk.
Na deze eerste ‘arbeid’ is het weer tijd ons te laten rondrijden: we rekenen nog even het gelag van gisteravond af, leveren de sleutel in en melden ons bij het busje.
[ezcol_2third]We verlaten het Krugerpark en gaan op weg naar Swaziland. Een klein koninkrijk van zo’n miljoen Swazi’s. Als we om half acht willen vertrekken, piept het alarm van het busje van Hercules. Het blijkt mee te vallen: het is alleen een zekering, bedoeld voor zijn tomtom. Hij vraagt om een pincet -uiteraard heeft Loes er een bij zich- maar die blijkt te zwak om de zekering eruit te kunnen vissen. Dan toch maar op weg. Reisleidster Jeanine heeft een nuttig tijdverdrijf bedacht: we gaan stickers plakken tegen het plafond van de bus. Op elke sticker komt een jaartal, dat betrekking heeft op de geschiedenis van Zuid-Afrika. Zo leren we meteen van alles over de historie van ons ‘reisland’. Te beginnen met 1652: de komst van Jan van Riebeeck als eerste gouverneur, met de opdracht de Kaap in te richten als tussenstop met een verversingsstation voor de Hollandse schepen. Andere belangrijke jaartallen zijn: 1795: de slag bij Muizenberg / eerste inname door Engeland. In 1803 was de Kaap weer in Hollandse handen, maar dat zou niet blijvend zijn. Vanaf 1848 werd de zogenoemde ‘ambtelijke apartheid’ ingevoerd: een scheiding tussen blank en zwart op papier. Pas later zouden er ook daadwerkelijke scheidingen komen, zoals het tot verboden gebied verklaren van parken, bussen en scholen. Bij de sticker van 1855 weet ik -dankzij onze extra dagen in Pretoria- het antwoord: de verklaring dat vanaf dat moment de stad Pretoria bestaat. [/ezcol_2third] [ezcol_1third_end]Onderweg vertelt Hercules over typisch Zuid-Afrikaanse woorden en uitdrukkingen. Als hij bijvoorbeeld gaat stoppen langs de kant van de weg -bijvoorbeeld om ons te laten uitstappen- dan zegt hij ”ik ga aftrek”. Hij houdt ons voor dat dit in het Nederlands heel wat anders betekent, waarop ik hem antwoord dat dat klopt: wij gebruiken aftrekken en optellen bij het maken van sommetjes op school.;-)
Maar hij bedoelt naar zijn zeggen wat anders.[/ezcol_1third_end]
Op weg naar Nelspuit
We rijden verder naar Nelspruit, waar we een half uurtje stoppen voor het tanken van geld en koffie/thee. Bovendien kopen we hier ‘cadeautjes’ in de vorm van nuttige zaken voor gebruik in de keuken bij maaltijden. Die kunnen we dan overhandigen als dank voor het geplande dorpsbezoek.
We moeten even stoppen door wegwerkzaamheden: er is maar één rijstrook beschikbaar. Hercules maakt daar dankbaar gebruik van door ons in te lichten over Globo Kazi: een beroemde moeder-olifant. We zullen haar ‘schedel’ in het park waar we vanmiddag komen, kunnen bewonderen. We krijgen bovendien praktische uitleg over Swaziland. Zo leren we dat de munt-eenheid de I-ageni is (maar je kunt hier ook gewoon met Zuid-Afrikaanse rand betalen) en dat koning Swati III nu 37 jaar is, maar al wel 14 vrouwen en 60 kinderen heeft. Hij moet nog even doorwerken om zijn vader te evenaren -of te overtreffen- want die had 125 kinderen.
De Swazi’s vieren veel feesten: een van de belangrijkste is de Rietdans. Dat duurt maar liefst zeven dagen. Op de zesde dag wordt hulde gebracht aan de koningin-moeder en op de 7e dag komt de koning zelf. Soms kiest hij dan weer een nieuwe vrouw (afwisseling is hier blijkbaar een groot goed), waarmee hij zich in ieder geval verzekert van ruimere mogelijkheden voor een uitgebreid nageslacht.
[ezcol_2fifth]Onderweg zagen we al veel sinaasappels -en de bijbehorende kraampjes voor de verkoop- en nu komen we langs grote velden met suikerriet. De ‘grondstof’ dus voor het Rietfeest. We zijn nu op weg naar Weighbridge, nadat we eerst een stuk tolweg hebben gereden, want ook die kennen ze hier. Enkele koeien die hier langs de klant van de weg lopen zorgen nog voor een klein oponthoud. Een paar van hen hebben besloten over te steken, maar het moet gezegd: dat doen ze dan wel netjes over het zebrapad.
[/ezcol_2fifth] [ezcol_3fifth_end]Om elf uur zijn we bij de grens van Swaziland. We gaan eerst naar het loket van Zuid-Afrika: daar moeten we ons als bezoekers afmelden. We krijgen een stempel: daarmee mogen we het land verlaten. Loes maakt -met toestemming van de grenspolitie- een foto van een deel van de groep, wachtend in de schaduw van een boom. 
Dan wandelen we door niemandsland naar het loket van Swaziland, waar Hercules eerst de ‘buslijst’ moet laten controleren. Als die is afgestempeld, mogen wij stuk voor stuk het toegangsstempel in onze paspoorten laten zetten. Terug naar de bus, instappen, onder de slagboom door en dat alles in een tijd van slechts 23 minuten. Dat behoort volgens de kenners tot de toptijden! Dat is maar goed ook, want volgens onze chauffeur moeten we alweer tijd inhalen. Blijkbaar zijn ze niet goed in tijdplanning, want wat hadden we gemoeten als de grenspassage wel langer duurde? Vliegen??[/ezcol_3fifth_end]
Blijkbaar gaan we nu niet eerst een bezoek brengen aan een Swazidorp, maar rijden we verder naar Mbabane met als doel de lokale Swazimarkt. Een gezellige markt waar mooie handgemaakte voorwerpen te koop worden aangeboden. Onderweg zien we veel hout-industrie, met onder meer een bos met duidelijk ‘jonge aanplant’, maar wel inmiddels zo’n vijftien meter hoog. Het verschil is vooral goed te zien aan de stamdikte: tussen de jonge stammetjes staan hele dikke afgezaagde knotten van de vorige ‘oogst’.
[ezcol_1third]Door het tijdgebrek helaas geen fotostop bij een groepje overstekende schoolkinderen in uniform: heel schattig, maar dat moeten we dus maar in onze herinnering vasthouden. Gelukkig kunnen we even verderop wel het glooiende landschap vastleggen. Het is nu half een geweest en volgens onze reispapieren en de mededelingen van gisteren zouden we zowel naar de markt als naar het dorp gaan. De markt blijft dus wel over en na het uitstappen daar gaan we eerst naar het toiletgebouwtje. We zijn gewaarschuwd voor de kwaliteit, maar het valt erg mee. Het is alleen krap, maar daar valt mee te leven.[/ezcol_1third] [ezcol_2third_end]
[/ezcol_2third_end]
Als we hier even rondlopen, blijkt dit dus niet de markt te zijn die Hercules bedoelde. Hij zegt hem altijd alleen vanuit zuidelijke richting te benaderen en nu weet hij dus even de route niet meer. Blijkbaar is vooraf goed invoeren in de tomtom te moeilijk. We worden gered door een aardige Swazilander: we moeten naar het MTN-gebouw en daarachter ligt de markt die we bedoelen.
We doen even snel een steak-cheese en een steak spinach bij een kraampje en fotograferen intussen enkele kinderen en marktbezoekers. Dan zien we dat ook Hercules zijn elders geparkeerde bus weer heeft teruggevonden en we stappen in voor de herkansing.
De markt blijkt een groot veld te zijn, met aan de rand zo’n vijftig kraampjes. Allemaal van dezelfde soort en met zeer vergelijkbare verkoopwaar. Niet alle medereizigers zien hier de lol van in. Maar ja, nu we er eenmaal zijn, lopen we toch maar langs de handelaren die natuurlijk staan te popelen om weer wat aan de toeristen te slijten. In een aantal gevallen lukt dat ook. Wij kopen er een uiltje voor de verzameling van Loes en een mooie waterverftekening in ‘Swazistijl’ van een hutje met wat gestileerde mensen ervoor.
We rijden weer verder en het begin van de avond arriveren we in het Mlilwane Reservaat. De naam ‘Mlilwane’ (‘kleine brand’ in siSwati) is afgeleid van de talrijke bosbranden gestart door blikseminslagen op de heuvel Mlilwane, maar de betekenis die het nu heeft is: ‘het vuur’ dat klein begon en zich nu tot een groot vuur van enthousiasme en betrokkenheid heeft verspreid om in Swaziland dieren voor uitsterven te behoeden. Dat heeft erin geresulteerd dat nu al meer dan 22 soorten van lokale diersoorten voor uitsterven zijn behoed.
Gelukkig blijkt er plaats beschikbaar om in de traditionele ‘beehive huts’ te overnachten: prachtige Zulu-hutten gebouwd in de vorm van een bijenkorf met eigen douche en toilet. Enige ‘handicap’: je moet er op je hurken naar binnen.
Nadat we onszelf hebben geïnstalleerd en verbaasd over de vorm van dit onderkomen -overigens wel heel leuk- gaan we wat met de groep drinken. In de middag is het tijd voor een korte safari. Een deel van de groep doet dat te paard, maar wij gaan met een geheel open jeep. Het is geen uitgestrekt gebied, maar er is voldoende te zien. Vooral de zebra’s zijn erg leuk, maar we zien ook -zij het met moeite door de afstand- enkele krokodillen. Onze chauffeur weet natuurlijk ook nu weer waar hij moet zijn en we zien een paar keer de andere groepsleden te paard. Dus ook daar proberen we foto’s van te maken. Dan kunnen we die na thuiskomst doorsturen.
Het Mlillwanepark is echt de moeite waard, ook al omdat er zo’n relaxte sfeer hangt.
Als we aan het begin van de avond -de zon is dan al lang onder gegaan- weer bij de hutjes zijn, wordt het tijd voor het eten. We genieten van een heerlijke buffetmaaltijd. De verzorging is hier weer prima.
Als het avondmaal eigenlijk nog gaande is, komt er een groep dansen. Dat is voor mij even lastig, want ik had het fototoestel in de beehive gelaten. Het is een flink stukje lopen, over een onverlicht veld, maar gelukkig heb ik een zaklamp mee en probeer ik zo snel mogelijk terug te zijn om nog wat foto’s te maken. Dat lukt, hoewel het wel veel vraagt van het goed instellen van het toestel: het is donker en het onderwerp beweegt. Dat valt dus nog niet mee.
Zoals gebruikelijke is er daarna weer een briefing: wat staat er voor morgen op het programma. Om dit verslag gezellig te houden, ga ik niet in op de details, maar hier barst de bom. Reisleidster en chauffeur kunnen duidelijk niet samen door een deur en de groep krijgt het verwijt van Jeanine dat het aan ons ligt, want ze heeft nooit eerder klachten gehad. Wij kunnen echter zonder moeite een aantal punten opsommen war het fout is gegaan. Gelukkig is de eindconclusie dat zij als reisleidster ‘in het belang van de groep’ een stap terugdoet en chauffeur Hercules zoveel mogelijk laat regelen. Daar zijn we in ieder geval blij mee. De daaropvolgende nachtrust -voor zover dat de groepsleden lukt- hebben we zeker wel verdiend.
