Land´s End,  Minnack Theatre   & Trengwainton Garden                                     donderdag 17 mei 2018  / gereden:   km

We verlaten Sennen Cove, op weg naar Marazion. Nee, we gaan net niet naar het einde van de wereld, maar wel naar de meest westelijke punt van Great Brittain:  Land’s End. Ach ja: supertoeristisch, doordat iemand bedacht heeft er een slaatje uit te kunnen slaan en nu een aantal ‘’aantrekkelijke activiteiten voor kinderen’’ –en wellicht ook volwassenen- te kunnen toevoegen. Dus betaal je £ 6 (volgens ons reisboek £ 5,-), dus alweer 20% duurder geworden… in een jaar tijd!!) voor het parkeren en dan mag je verder ‘gratis’ naar het eind van Zuid-Engeland lopen. Overigens: de meneer van het rechter-loketje heeft een originele manier gevonden als zijn ‘’linker (traditional English) -collega’’ wel een rijtje auto’s heeft staan en hij niemand. Dan zwaait hij met een geel bord: ‘’Next please’’… Voor de toeristen heeft hij aan de achterzijde een alternatief: ‘’Nächste bitte’’.

We lopen naar ‘het einde’: kermisattractie Land’s End

Het parkeren op het grote terrein is gelukkig in de toegangsprijs inbegrepen. Het is nog vroeg, dus een plekje is snel gevonden. We lopen achter het grote entreegebouw om en zijn dan bij de kust. En wat zie je dan? De zee, beter gezegd misschien: de oceaan, want vanaf hier ben je nog 3147 mijl verwijderd van Noord-Amerika.

En dan heb je hier natuurlijk “het laatste postkantoor’’, ‘’het laatste hotel’’ en ‘’het laatste (zie foto)’’. Je komt dan vervolgens  bij een wegwijzer. Daar staan wat standaard namen met afstanden op, maar ook zo’n ding kun je commercieel uitbuiten. Als je tien pond (!) betaalt, zetten ze er de naam van je woonplaats in. En er is een officiële fotograaf die dat alles voor jou- met jezelf op het plaatje- kan vastleggen. De frtoset is ook niet misselijk in prijs. De drie Chinese dames die er staan maken vanzelfsprekend een selfie bij de wegwijzer, maar hebben er wel ‘’Beijing’’ op laten zetten…

De uitzichten zijn hier best mooi. Als je de hele toeristische rim-ram wegdenkt, kun je hier zeker genieten en beseffen wat immens de afstanden overzee zijn. Wij lopen nog even door tot we echt niet verder kunnen en gaan dan terug richting parkeerterrein.

Het Minnack Theatre: Grieks amfitheater in de rotsen

De suggestie voor een bezoek aan het telegraafmuseum laten we voor wat het is. We rijden nu via de B3315 verder naar Porthcurno, maar belanden wel op een paar wegen die behoorlijk smal zijn. Gelukkig niet al teveel tegenliggers: we redden het.

We zijn op weg naar een amfitheater, gebouwd naar Grieks voorbeeld. Hier worden nog vele voorstellingen gegeven: in de openlucht. Het ligt hoog tegen de rotsen en aan de rand van de zee, wat gezien wordt als het mooiste decor: zee en licht.

 

Parkeren is hier prima geregeld en dan loop je direct via een smalle doorgang naar de bovenste ”galerij” van het theater. Inderdaad indrukwekkend om te zien. Bij de -in de rotsen uitgehouwen- zitrijen zijn de diverse stukken herkenbaar die hier zijn opgevoerd: Othello, The Comedian, King Lear, The Winter Tale…. om er maar een paar te noemen.

Het moet heel bijzonder zijn om hier een voorstelling te bekijken. 

Volg je idealen en hou vol

In 1929 was er op een grasveld, zo’n anderhalve kilometer van de huidige plek,  een buitenprestatie van A Midsummer Night’s Dream. 

Dat was een groot succes en men zocht een paar jaar later zo’n ruimte voor opvoering van The Tempest. Dankzij de standvastigheid van een van de toneelspeelsters, Rowena Cade, kwam er een amfitheater. Zij bewoonde Minack House en men besloot onderaan in haar tuin zo’n theater naar Romeins voorbeeld tegen de rotsen aan te bouwen.

Al met al duurde het nog tot ruim na de Tweede Wereldoorlog eer alle granietblokken en betonblokken hun juiste plek hadden en het theater het uiterlijk had, zoals het er nu uitziet. Een trui en regenkleding horen tot de standaard uitrusting van de bezoekers. Alleen als het “cats and dogs” regent, gaat een voorstelling niet door.

 Trengwainton Garden: vooral kleurrijk

Als we nu verder de route vervolgen via de B3283, komt al snel de A30 in beeld. Heerlijk weer even flink doorrijden. Vlak voor de rotonde noordelijk van Penzance komen we bij Trengwainton Garden. We willen vanmiddag wel weer op tijd aan de borrel kunnen zitten, maar de omschrijving van de tuin is veelbelovend. Dus: opnieuw de natuur in…

Het seizoen -dat door alle kou en nattigheid van de afgelopen tijd wat later op gang kwam- toont nu vooral hortensia’s en azalea’s. Die zijn er hier volop, dus het is één en al kleurenpracht. In onze reisgids -ANWB-Ontdek Cornwall reisgids- staat de tuin omschreven “de wonderbaarlijke subtropische tuin laat zien dat in beschutting heel veel mogelijk is. Er is een grote rijkdom aan tropische planten en kwetsbare groenten en fruit. Deze gedijen vooral dankzij de ommuurde tuindelen.”

Daar blijkt niets mee miszegd: het is werkeleijk een prachttuin.

De looproute leidt ons onder meer tussen manshoge varens door en biedt steeds weer verrassende doorkijkjes. Het is weer volop genieten en we zijn blij dat we deze pracht uiteindelijk toch niet links hebben laten liggen. Als ik een mooie meerkleurige azaleastruik zie -nou ja: het zijn gewoon een paar soorten bij elkaar gezet ;-)) mag ik poseren. Dan hebben we weer eens een bewijs dat ik er zelf ook bij was…

 

Door naar Marazion, tegenover Michael’s Mount

De hele route voor vandaag is niet zo erg lang: slechts 38 kilometer. Maar ook hier was dus onderweg weer veel te zien en dat kost tijd. Het laatste stukje is nu nog maar kort en voert ons naar Marazion, waar we zo ongeveer recht tegenover Michael’s Mount zitten op camping Dove Meadows. Voor ons beiden geen aantrekkelijke naam (gezien de duivenoverlast thuis), maar we doen het er maar mee. De camping is niet supergroot, maar mede daardoor overzichtelijk opgezet. Volgens Leo moeten we ons nu overgeven aan de aanwijzingen van de eigenaresse: hij heeft hier niets te vertellen ;-))

Een aantal camperaars was hier al ruim op tijd en die zijn gaan fietsen.

Aan het eind van de middag hebben we een korte briefing over het programma van morgen. Dan gaan we met de groep lopend naar Michaels Mount, wat een kwestie is van de straat oversteken en een kort stukje naar links lopen. Het is echter een doorgaande weg, dus we mogen weer in de ganzenpas. 

De avond brengen we in de camper door, want het weer is niet aantrekkelijk om buiten te zitten. We lezen alvast in voor ons bezoek morgen aan Michaels Mount, terwijl de buurman nieuwsgierig komt kijken.