Met de gids op pad door Verona en ’s avonds naar de Opera

dag 28  –  za 29 juni 2019

Voor ons is dit een bijzondere dag: niet alleen gaan we met de groep op stadsbezoek in Verona, maar wij gaan -met twee andere groepsleden- ’s avonds in de arena naar de opera Il Trovatore. We overnachten op 500mtr van de arena, zodat we in alle rust na afloop nog wat kunnen drinken en dan onder de wol.
Eerst echter met de bus naar het centrum, waar een heel gezellige en vooral relaxte gids -wat een verademing!- ons meeneemt langs de hoogtepunten. Uiteraard staat daarbij een bezoek aan het huis van Julia op het programma. Op het balkon -zo gaat het verhaal- hoorde zij de liefdesverklaring van Romeo. Jammer nou: er was nooit een balkon. Maar daarover straks.    

De bus is ingehuurd, dus worden we netjes bij de ingang van de camping opgehaald. De rit duurt een half uurtje en dan staan we aan de oever van de Adige, vlakbij de Giardini Pubblici Alessandro Canestari. Een mond vol als je moet onthouden op welk punt je na afloop weer terug moet zijn. Simpeler is om de naam van de brug met kantelen te noemen die je hier over de rivier brengt: de Ponte Scaligero, overgaand in de eeuwenoude Ponte di Castelvechio. De gids start haar rondleiding hier met de geschiedenis van de brug.

Verona: stad van de liefde

Het laatste stukje van de brug stamt nog uit 1350 en hier is nu ook het Museo del Castelvechio gehuisvest. De kasteelbrug loopt namelijk ongemerkt over in het oude kasteel zelf. Nog gebouwd door de familie della Scala, vergelijkbaar met dat van de Medici’s voor Florence. Na de tweede wereldoorlog zijn de gevolgen van het bombardement prachtig hersteld. In het museum zie je een mooie  collectie beeldhouwwerken, fresco’s, sieraden, middeleeuwse en religieuze kunst. Wij steken echter schuin rechts over en wandelen over de Via Roma. Daarna linksaf naar de Piazza Brà met het beeld van Emanuele II.

We komen nu eerst over het plein met de Arena di Verona. Heel indrukwekkend. Het is eromheen wel wat rommelig, omdat er nog diverse decorstukken staan van een opera die ze vóór de Trovatore uitvoerden. Zo te zien moet dat de Aïda zijn geweest. 

 

We slaan nu linksaf naar een heel smal, maar gezellig Italiaaans / Veronees straatje richting de via Scala. Druk rondkijkend en genietend gaan we verder over de Via Giuseppe Macini in de richting van het beroemde balkon van Julia. We dompelen ons helemaal onder in deze stad van de liefde.

“Het balkon” dat er nooit was

We slaan nog maar eens een keertje rechtsaf en dan zien we de drukte al bij de poort die toegang geeft tot het pleintje waar het in Verona allemaal om draait. Het binnenplein  van het huis -met balkon- waar Julia op zou hebben gestaan toen Romeo haar zijn liefde betuigde. De gids zoekt eerst aan de overkant in het straatje een wat rustiger plek om ons het verhaal daarachter te vertellen. De geschiedenis van Romeo en Julia is ontsproten aan het brein van Shakespeare. Julia is in zijn oorspronkelijke liefdestragedie pas dertien jaar oud wanneer ze Romeo ontmoet. Nog geen dag na hun eerste ontmoeting, trouwen ze met elkaar. De families Montague en Capulet hebben waarschijnlijk echt bestaan. De beroemde veertiende-eeuwse Italiaanse schrijver Dante refereert aan de rivaliserende families in zijn Divina Commedia.
En dan: de waarheid achter het balkon. Nee, dat heeft hier nooit gezeten. Alleen: duizenden toeristen vroegen steeds opnieuw: “ja, maar… waar is dat balkon dan?” Het gemeentebestuur van Verona rook een toerisme-boost en liet het alsnog aanbrengen. Bezoekers gelukkig, gemeente happy. Jarenlang… totdat…
In 2011 verschenen er in de Italiaanse pers grote krantenkoppen met de plek waar het werkelijke verhaal zich afspeelde. Niet in Verona, maar in de regio Friuli Venezia Giulia en wel in het dorpje Ariis (20 km van Pertegada) en de stad Udine. De inmiddels sterk vervallen Villa Otelio, voormalig paleis van de grootgrondbezitters-familie Savorgnan, wordt nu gerestaureerd. Verona houdt ongetwijfeld zijn grote bezoekersaantallen, maar Ariis zal zeker ook een horde toeristen gaan trekken. 

Toeristen verdringen zich voor de borst van Julia

Met enige moeite worstelen wij ons nu ook door de poort naar het plein met het balkon. De gids heeft eieren voor haar geld gekozen: ze heeft dit vaak genoeg meegemaakt en blijft op een rustiger stukje straat op ons wachten. Schuin rechts voor ons zien we -over de tientallen hoofden heen- inderdaad: het balkon. Het lukt mij zelfs een foto te maken als er net even niemand op staat. Natuurlijk wordt er van beneden af driftig gefotografeerd, want het blijken voor de dames te zijn die net als Julia dit gevoel daarboven een keer willen beleven.
En ja: voor die mannen is er naast het nemen van een foto-met-geliefde op het balkon nog een ander “hoogtepunt”: ze mogen over de borst van Julia wrijven. op het plein staat namelijk een bronzen beeld van haar en het verhaal gaat dat wie over haar borst wrijft, alle geluk van de wereld zal krijgen. Dat laten de mannen zich natuurlijk geen twee keer zeggen. Ze verdringen  zich om dit ook eens te mogen doen. Aan de helder-gele koperkleur van de borst(en) te zien, zijn velen hen al voorgegaan.

Piazza dei Signori

We verlaten het binnenplein en gaan nu nog wat andere pleinen bekijken. Die zijn in Verona rijk gezaaid. Zoals bijvoorbeeld het Piazza dei Signori, ofwel: het ”Heerenplein”. Zeldzaam mooi door zijn harmonieuze vorm en ontstaan door de bouw van de paleizen van de familie Della Scala die een politiek-administratieve maar ook een representatieve functie hadden. In de zuidwesthoek, met de zuilengalerij en de hoge toren, zie je het Palazzo del Comune (of della Ragione). Het werd gebouwd in het laatste decennium van de 12e eeuw. Het diende als zetel van het stadsbestuur in de tijd van de commune. De binnenplaats werd gebruikt als marktplaats (“mercato vecchio”, vanaf de 15e eeuw graanmarkt) je vindt hier ook een prachtige trap van rood Veronees marmer.

Overigens stond de toren die je hier ziet -84 meter hoog- er al op het moment dat het paleis werd gebouwd. Deze stadstoren kende een speciale functie: de luidklokken waarschuwden de burgers. Zo zorgde de “rengo” ervoor om de stadsraad bijeen te roepen en de “marangona” werd geluid als er brand was.
In de zuidoosthoek van het plein staat het Palazza del Capitanio -lange tijd in gebruik als rechtbank- en daarnaast het Palazzo della Prefettura In de noordoostelijke hoek. Ten slotte zie je er de Lodgia del Consiglio: een van de mooiste voorbeelden van renaissance-bouwkunst in Verona en een eerbetoon aan de klassieke oudheid. Hier neemt onze gids voorlopig afscheid: we kunnen de rest zelf bewonderen. Straks zullen we haar bij de bus terugzien.

We lopen nog wat in dit buurtje rond. Daar zien we weer zo’n heerlijk Italiaans tafereeltje: een scooter -roze nog wel!- gewoon pontificaal op straat gezet.

De kathedraal van Verona: gemist!

De bouw van de Duomo in Verona kent een lange geschiedenis. Zoals vaak werd eerste gestart met een kleinere kerk en uiteindelijk werd die -zelfs nog met een ’tussenvorm’- vervangen door het huidige, best imposante gebouw. Het bijzondere is: je ziet het er aan de buitenklant niet van af. Enerzijds is het misschien jammer dat we de kathedraal niet bezoeken, anderzijds: we hebben er al zo veel gezien, dat het wel mooi is zo. Dan maar een paar leenfoto’s. 

Wij lopen nu langzaamaan terug naar ons startpunt. Daarvoor gaan we door de Via Francesco Emillei. Die voert ons naar de Ponte della Vittoria. Die steken we nog niet over, maar vervolgen de weg parallel aan de rivier.  

Rondrit met de bus Rond Verona  

Bij het park -waar kinderen zich vermaken in een speelvijver- brengen we de tijd door tot de hele groep weer compleet is. We gaan de bus in en rijden rondom de stad door de prachtige regio. Steeds zien we de stad in het dal liggen: een prachtig gezicht.

Bij een heuveltop stappen we nog even uit om foto’s te maken. Hier zie je aan de muur een nis met een Mariabeeld, dat volgend de gids oorspronkelijk uit het oude centrum komt en jarenlang onvindbaar was.

Rustig aan rijden wij weer terug naar het centrum. Daar stappen we met z’n vieren weer bij de brug uit, zwaaien naar de rest en wandelen op ons gemak naar ons overnachtingsadres.

Overnachting in appartement ‘Verona Romana‘

Het tijdstip waarop de voorstelling van Il Trovatore vanavond is afgelopen, ligt namelijk best laat. In de reisgids wordt geadviseerd met een taxi terug te rijden naar Laszise. Twee medereizigers -Niek & Ali-zouden dan samen met ons in de taxi kunnen. Zij hadden echter een veel beter idee (Dank !!): een appartement huren. Daar over pratende tijdens de reis, kwam het voorstel om bij hen in de woonkamer gebruik te maken van het bankbed. Top: daar gingen we graag op in en het was snel geregeld met de verhuurder. 

Dus wandelen we met z’n vieren naar het adres van appartement Verona Romano in de Via Fratta. Prachtig ingericht, lekker ruim en we kunnen ons hier best een paar uur vermaken. Wij zullen vanavond op de slaapbank liggen en zij in de slaapkamer. De douche is helemáál fantastisch mooi.

Na het uitpakken gaan we echter eerst eten en dat kan ”bij de buurman”. Een heerlijk knus restaurant: Hosteria Il Punto Rosa. We zijn erg blij dat Niek en Alie ook dit juweeltje bij hun voorbereidingen heeft gevonden. We kletsen volop over de dag van vandaag, maar natuurlijk ook over wat ons vanavond te wachten staat. Het eten vonden we alle vier geweldig: lekker typisch Italiaans.

We beleven “Il Trovatore” in de Opera

We hebben ruim de tijd om naar het plein met de Arena van Verona te lopen, dus eerst halen we op de kamer de benodigde spullen op. Zoals de entreekaart -die we vooraf al in november via internet hadden geregeld- en we nemen voldoende water mee, want het is best warm en we zitten wel een poosje… Niek en Ali hebben kaarten voor een plaats ”aan de overkant”, dus bij de Arena scheiden voorlopig onze wegen. Er staan mobiele scanpoorten en dat betekent dat we meteen tegen een probleem aanlopen: de grote waterfles van 2 ltr. mag niet mee naar binnen. Die moet in een witte kartonnen doos. Ook mijn waterflesje voldoet niet aan de regels: het is een ondoorzichtige dopper en alleen 30cl-flesjes waar je de inhoud ziet, mogen mee. Daar ben ik niet gelukkig mee, want hoe krijg ik ‘m dan terug? Maar de beveiliger verzekert me dat ik na de voorstelling bij dezelfde in- en uitgang weer die doos zie staan. Dan kan ik ‘m er weer uit pakken.

Maar… we zijn er nog niet: bij de ingang word ik opnieuw tegengehouden. Ik draag namelijk een korte broek. Dat mag wel op de tribunes, maar niet ”in de zaal”. Tja, daar moet je ‘op chique’ om de opera te mogen bekijken.. Gelukkig ben ik zo verstandig geweest om mijn afritspijpen mee te nemen. De beveiliger moet er om glimlachen als ik ze voor haar neus herenig met de broek, maar het resultaat is wel: ik mag door. We gaan de spelonken van de arena in en komen dan op de ”vlakke vloer”. Die loopt gelukkig naar achteren toe wel op, zodat je ook vanaf de plek waar wij zitten -rechts achterin op een rijtje van 

Heel indrukwekkend decor: de toren klapt open

Als de voorstelling begint, voel je de prachtige sfeer ontstaan. We genieten enorm van het indrukwekkende decor. En van de muziek natuurlijk, waarbij we een aantal stukken herkennen. Dat komt mede omdat we vooraf delen van deze opera al een keer thuis hebben beluisterd. We zijn onder de indruk van de zangprestaties. 

 

Een heel bijzonder moment is de aria -een kippenvelmomentje- van een van de hoofdrolspelers: een sopraan. Zij krijgt na afloop van dit lied een ovationeel applaus onder het scanderen van haar naam. Blijkbaar komt zij uit de regio: de waardering voor haar wordt met massaal voetengestamp ondersteund. Wij zijn blij dat we juist deze opera mogen meemaken.

Een van de meest imposante momenten van de opera is het moment waarop die mooie groene toren- die zo centraal op het podium staat- openklapt en Christus aan het kruis laat zien. Heel bijzonder vinden we ook die scènes waarbij zo ontzettend veel volk op het podium staat en zij -de markt verbeeldend- met stokken een groot net omhoog houden. Prachtig gedaan. 

Na afloop drinken we samen nog wat op het terras

Natuurlijk nemen we na afloop weer dezelfde toegang: P17. En jawel: daar staat de witte kartonnen doos. Maar helaas: onze spullen liggen er niet in. Dus de beveiliger om advies gevraagd: “Kijk  maar bij de in gang hiernaast, daar kan de juiste doos ook staan.”  De 2-literfles hebben we nu wel, maar het blijkt dat ze het niet zo nauw nemen: pas nog een ingang verder vind ik mijn dopper terug. Het zou dus handiger zijn als ze het nummer van de ingang op de doos zetten, dan kunnen ze die ook weer op de juiste plek terugzetten.
Wij lopen nu verder over het plein, naar het terras op de hoek van de straat die naar ons appartement leidt. Daar zitten Niek en Ali al te wachten. We bestellen wat te drinken en genieten van de zwoele avond en het heerlijke geroezemoes van mensen. Op het terras naast ons wordt het wat drukker: dit blijkt gereserveerd voor de medewerkers aan Il Trovatore. Als de sopraan ‘uit de buurt’ haar opwachting maakt, wordt haar naam gescandeerd en krijgt ze een hartverwarmend applaus.

Even later vinden wij het wel genoeg voor vandaag: de drankjes zijn op, we rekenen af en wandelen op ons gemak terug naar Verona Romana. Daar vlijen wij ons in de armen van Morpheus.