Met de bus naar Bologna, met stadswandeling langs de hoogtepunten

dag 22  –  zo 23 juni 2019

Vandaag worden we ondergedompeld in de historie van Bologna. Dat merkt elke bezoeker direct aan de sfeer, alsof je in een ander tijdperk belandt. In een oud verleden waarvan Bologna nog steeds veel kenmerken heeft: de stedelijke indeling, de kleuren, de monumenten en de gebouwen, de namen van de straten, de arcades. Liefst 40km aan ‘portico’s’! De bus naar het centrum van Bologna stopt voor de camping. Een makkie vandaag: de reisleiding deelt de kaartjes voor heen- en terugreis uit. De vertrektijd van de bus is om 09:00u, dus spoort de reisleiding ons aan een kwartiertje voor die tijd te verzamelen. De bus gaat stipt op tijd en een goed kwartier later stappen we in de buurt van het centrale plein -het Piazza Maggiore- uit. 

We krijgen uitleg dat we hier vanmiddag -maar dan aan de overkant- dezelfde buslijn terug nemen. Eerst moeten we nu nog door een sfeervolle straat. Daar passeren we een mooie entree van een hotel, dus de camera wordt al weer actief bediend.

Op het plein wacht onze gids: ook hij heeft weer een voorraadje oortjes bij zich. Wel zo makkelijk om alles tijdens deze stadswande-ling goed te volgen. De totale rondleiding zal zo’n 3 tot 3½ uur duren. Als eerste in deze hoofdstad van de provincie Reggio-Emiia bezoeken we het Palazzo d’Accursio. Het was eigenlijk een verzameling gebouwen, die door de jaren heen met elkaar verbonden raakten.

Palazzo d’Accursio: gemeentehuis nu museum 

Jarenlang -tot 2008- was dit gebouw in gebruik als gemeentehuis. Alleen de raad zetelt hier nog. Nu vind je er een bibliotheek en museum. Het gebouw heeft een grote binnenplaats. De gebouwen eromheen zijn in de loop der eeuwen samengevoegd. We gaan naar de eerste verdieping en dat is iets bijzonders. Het is een zogenoemd ‘luie trap’, maar dan zonder treden. Het stijgingspercentage is echt minimaal en er liggen op de eigenlijk vlakke vloer slechts drempels.

Deze ”dramatische trap” is in de 16e-eeuw aangelegd om het voor rijtuigen mogelijk te maken direct naar de eerste verdieping van het paleis te rijden. De drempels zijn een steunpunt voor de paarden. Wij gaan hier links de Farnese-zaal in -iets verderop zie ik dat je hier ook een trouwzaal hebt- en we bekijken de gehele plattegrond van de stad. Dat is een soort bronsreliëf, waarop je duidelijk de oude en de nieuwe stadsmuren. Helaas is er geen tijd voor de rest van het museum: er wachten nog meer bezienswaardigheden.

Universiteit Bologna: oudste van Italië

Het bezoek aan de universiteit vinden diverse groepsleden heel speciaal, zo valt te beluisteren. Het gebouw telt diverse musea, muurschilderingen en de wapenschilden van diverse landen en families. Toch vind je hier verder geen grote universiteitsgebouwen. Bologna is de oudste studentenstad ter wereld: de universiteit werd al in 1088 gesticht. Vroeger werd er vooral bij docenten thuis of buiten les  gegeven. De universiteit is vanaf het begin bekend om de leer over het recht van mensen. Bologna stond dan ook aan de wieg van de vormgeving van het Romeinse recht. Die rechtenstudie is dermate belangrijk en van invloed op een goede opleiding, dat bijvoorbeeld de Radboud-universiteit van Nijmegen jaarlijks een uitwisselingsprogramma voor drie studenten in de rechten heeft. 

Kathedraal Sint Pieter heeft bijzondere zonnewijzer

Deze basiliek staat op Piazza Maggiore, maar als wij zo naar het gebouw kijken waar de gids ons wil binnenleiden, moeten hem maar op zijn blauwe ogen geloven. Het is niet DE kathedraal van de stad, maar deze wordt wel als de belangrijkste en mooiste gezien. Met zijn 135 meter lange schip kan de kerk 28.000 mensen ontvangen.

Van binnen blijkt San Petronio gigantisch, maar is nooit afgebouwd. Dat komt, zou je kunnen zeggen, doordat de Bolognezen eigenwijs zijn. Ze wilden de bouw zelf bekostigen: dan hoefden ze geen rekening te houden met voorschriften vanuit het Vaticaan. Konden ze ‘m ook mooi groter maken dan de Sint Pieter in Rome.

Maar: de arm van de paus reikt verder dan zij dachten: zelfs tot in Bologna! Er werd abrupt een (af)bouwstop afgekondigd. Dat zie je ook terug in de voorgevel: alleen de onderste helft is bekleed met marmer, de rest helaas niet. Gelukkig is de binnenkant wel afgebouwd.

Heel bijzonder is de zonnewijzer met een lengte van 66,8mtr in de kerk. Dit is ’s werelds langste zonnewijzer, die als een lang lint op de grond ligt. Door een klein gaatje in het dak valt daar een zonnestraal op. De gids laat ons precies zien hoe dit werkt.

Links en rechts staat netjes een ‘afscheidingskoord’, waarachter onze groep heeft plaatsgenomen. Vol aandacht kijken en luisteren we naar de uitleg.
Te merken was dat de gids katholiek was opgevoed. Hij kon daarom ook goed alles verwoorden over het geloof en de kerkvorsten.

Wij lopen hier zelf ook nog even in alle rust rond om wat foto’s te maken en dat is volop genieten. Wat een pracht van een interieur. 

 

We  zijn nu eerst toe aan een kop koffie. Daarvoor heeft de gids in een ‘portico’ -zie verderop voor toelichting-  bij Caffe Mexico geregeld dat we aan een lange tafel kunnen aanschuiven. Top! Het is even heerlijk ontspannen en over en weer woorden de ervaringen over de stadswandeling door Bologna uitgewisseld.

Je kunt aan de reacties merken dat iedereen het erg naar de zin heeft en volop genieten van wat we allemaal in deze prachtige stad te zien krijgen. En dan zijn we er nog niet eens!
We mogen / moeten weer.  

Nog zo’n bezienswaardigheid: de ‘Zeven kerken’

We lopen weer iets verderop met onze gids en komen terecht bij het ‘Complesso dit Santo Stefano’ Het complex met de ‘Sette Chiese” ofwel de ”Zeven kerken’. Het pleintje ervoor ziet er al heel uitnodigend uit: “Komt u maar  binnen.” Daar geven we graag gehoor aan, maar we kijken nog heel even naar het nu kale plein. Als je hier aan het eind van de middag komt, zit het helemaal vol met de Bolognezen. Zij ontmoeten elkaar hier: dat is tenslotte ook de functie van zo’n plein.

We gaan vervolgens inderdaad naar binnen, waar het een aaneenschakeling blijkt van kerkjes, maar ook binnenplaatsen en een prachtige kapel. In de loop van de tijd werden rond de oorspronkelijke kerk -de Basilica- nog zes kerken gebouwd. Er zijn er nu nog vier over. De bouw van dit godsdienstig centrum is geïnspireerd op de Heilige Grafkerk in Jeruzalem.

Vooral de eerste ruimte waar we staan is heel bijzonder. Je komt er haast niet uitgekeken.

Portico’s: straten vol met arcadenbogen 

De mooie en lange portico’s van Bologna zullen je tijdens een bezoek aan de stad blijven verbazen. In de zomermaanden bieden de portico’s een heerlijke verkoeling tegen de warmte of in de winter tegen de regen. Met name in juli en augustus kan het behoorlijk heet zijn en is elk beetje schaduw een verademing. Niet alleen het handje vol toeristen zal dankbaar gebruik maken van de schaduw ook de Italianen zoeken maar al te graag de schaduw van de portico’s op. Daar heb je hier allerlei mogelijkheden voor: de portico’s hebben een gezamenlijke lengte van liefst 38 kilometer. Dit maakt het karakteristieke plaatje van de stad helemaal compleet. Veel van de portico’s zijn al honderden jaren oud en werden gebouwd om meer ruimte te creëren voor de grote toestroom van studenten die naar de stad kwamen. Huiseigenaren wilden hun woning graag uitbreiden: dat leverde -verhuurbare- kamers op. Maar dan werd de straat te smal. Dus bedacht het stadsbestuur ‘een list’: je mag de woning vanaf de eerste etage uitbreiden, maar die moet dan steunen op pilaren. Het straatoppervlak blijft even breed en de huiseigenaar kan uitbreiden.  En jawel: de portico was geboren!

Wat de studenten toen nog niet wisten is dat ze nu het onderwerp van menig foto van toeristen zijn en een van de redenen zijn om de stad te bezoeken. Er wordt dan ook wel gezegd: de portico’s zijn het DNA van de stad Bologna. Een deel van de portico’s in de stad heeft zelfs UNESCO werelderfgoedlijst notering. Waaronder het gedeelte naar San Luca. Daar loop je in zo’n twee uur naar toe, onder liefst 660 arcadenbogen, of dus: portico’s.

Klein-Venetië: prachtige misser

Nee, dat Klein-Venetië in Bologna is op zichzelf geen misser, maar wijzelf hebben het helaas gemist. In een toeristische beschrijving zag ik het dan ook aangeduid staan als een van de best bewaarde geheimen van de stad. Ofwel: je moet jet maar weten. Geen idee of onze gids er kennis van had, maar hij heeft ons er in ieder niet mee naar toe genomen. Ook Bologna telde in vroeger dagen talrijke grachtjes, waarover het vervoer door de stad plaatsvond. Alleen: in Venetië hebben ze die functie nog steeds en worden dus in ere gehouden, terwijl je er in Bologna goed naar moete zoeken. Mocht je dus een keer in Bologna komen en je bent vlakbij de Via Piella, zoek dan even het raam waardoorheen je kleurrijke huisjes aan het Canal Reno kunt bekijken. Zeker de moeite waard.

We wandelen weer verder richting het ‘einde’ van onze rondleiding: wederom zo’n heerlijk Italiaans plein: het Piazza di Porta Ravegnana. Ook hier kunnen we nog even van de mooie architectuur van gebouwen in Bologna genieten, met wederom: portico’s.

Torre Degli Asinelli en Torre Garisendah

In de twaalfde eeuw konden rijke mensen een eigen toren bouwen als verdedigingswerk tegen al het kwaad van buitenaf. Hoe hoger de toren, hoe rijker je was. In die periode stonden er zo’n 100 van die gigantische bouwwerken in Bologna. Er zijn nu nog twintig van deze bouwwerken over. Twee daarvan zijn direct heel opvallend voor de stadsbezoeker:  ze staan midden in de stad, op de plek waar de oude Via Emilia de stad binnenkwam. Beide torens -de Torre Degli Asinelli en Torre Garisenda- staan behoorlijk scheef. De groepsleden zie je zich dan ook naar allerlei standpunten begeven om ze zo goed mogelijk in beeld te krijgen. Het is dat de tijd ontbreekt, anders zouden beslist een paar van hen de Garisenda hebben beklommen. Vanaf het topje heb je, na het overwinnen van de 97 meter hoogte, beslist een prachtig uitzicht over de stad.

Hierna zit de rondleiding erop. We bedanken de gids voor zijn prima uitleg en met een goed gevoel vertrekt ieder weer met lijnbus 68 naar het eindpunt: Campeggio Centro Turistico Cita di Bologna, waar we ofwel onze eigen camper opzoeken of nog even met een groepje bijeen zitten.