Vandaag bezoeken we de Rosengartenschlucht

dag 34      vr 05 juli 2019

We kunnen simpelweg te voet naar het startpunt van de wandeling: tegenover het VVV, bij de Johanneskirche. Volgens de bordjes heb je zo’n anderhalf uur nodig om het eindpunt van de wandeling door de Rosengartenschlucht te bereiken. Je heb er dan 2,9 km op zitten. Die afstand zal ongetwijfeld kloppen, maar door onze ”stopjes” om foto’s te maken, doen we er uiteraard langer over. Aan het eind van de schlucht kom je uit bij een parkeerplaats en iets naar links bij een souvenirshop is de halte van de -in dit geval gratis- bus, terug naar de Unterstadt.

We nemen vanaf de camping weer de Eichenweg en gaan dan – halverwege het pad links in, dat we inmiddels ontdekt hadden.

Dat voert over de Schindlerbach en komt dan in het centrum vrij dicht bij de kerk uit.
We zijn om kwart voor tien vertrokken en om tien uur starten we onze tocht, nadat we eerst nog foto’s hebben genomen, onder meer van de tientallen maiskolven die ze hier te drogen hangen. De route volgen is niet moeilijk: je hoeft alleen maar het pad rechtdoor te lopen. Ten minste: al snel krijg je met een bocht te maken, die naar de eerste brug over de Schindlerbach leidt. Deze beek mondt uiteindelijk uit in de Inn.

Stijgingspercentage af en toe best pittig

De kloof is 2 kilometer lang en leidt van de Johanneskerk in Imst naar de Blaue Grotte bij Hoch-Imst. Althans: dat is de richting die wij -en de meeste toeristen- volgen. Je zou hem natuurlijk ook van boven naar beneden kunnen doen, maar dan is het wel een makkie. Het totale hoogteverschil is 246 meter.

De ouderdom van de berg wordt geschat op zo’n 26.000 jaar: dat wil zeggen dat deze is ontstaan in de laatste ijstijd (Würm) waarin de ‘vergletsjering’ van de Alpen tot stand kwam. Heel bijzonder om daar nu middenin te lopen.

Je ziet voor en achter je af en toe wandelaars, waarbij we natuurlijk ook worden ingehaald door degenen die geen tijd nemen voor veel foto’s. Dat is jammer, want de Rosengartenschlucht heeft veel te bieden en je zou dat -vinden wij- toch ook later nog willen kunnen ’terughalen’. Het is een van de meest waardevolle leefomgevingen van Tirol. De kloof kent een ongelooflijke rijkdom aan bloemen, dieren en stenen. Hier zijn miljoenen jaren van geologische geschiedenis terug te vinden. Het vochtige en koele klimaat is zeer bevorderlijk voor de unieke vegetatie.
Met zo’n prachtige omschrijving kunnen natuurlijk ook wij niet stilletjes in onze Heppiebuzz blijven zitten. Nee: wij gaan de paden op, maar niet de lanen in, want die heb je hier niet.

Het stijgingspercentage is af en toe best pittig en dan nemen we even de tijd om te stoppen en weer voldoende zuurstof de longen in te voeren. Steeds weer zien we de wild en woest stromende watermassa langs ons gaan. Dan weer links en dan weer rechts, afhankelijk van het feit of je net weer over een bruggetje bent gegaan.

Gelukkig lopen we lang niet altijd in de zon. De temperatuur stijgt namelijk vandaag naar zo’n 30 tot 32 graden. Op een aantal punten is het zelfs fris, maar de pijpen gaan toch al snel van de broek en het als reserve meegenomen ondershirt is zeker niet nodig.

Uitgehouwen trappen, houten leuningen en bruggen

Op  deze wandeling door de wilde en romantische kloof ofwel Rosengartenschlucht passeren we in de rotsen gebouwde huizen, promenades, stenen trappen en rotstunnels. Af en toe moeten we ons echt een weg banen -bijvoorbeeld door te bukken voor laaghangende rotsen boven het looppad. Steeds opnieuw genieten we van zowel de schlucht als van de vergezichten. Natuurlijk wordt er door ons volop gefotografeerd: dat betekent weer volop uitzoeken en nabewerken. Maar ach… daardoor hou je de mooie herinneringen in beeld.

 

De Rosengartenschlucht heeft voor liefhebbers ook nog een Blaue Grotte

Na ruim een uur lopen krijg je weer groen/gele bordjes te zien, waarop staat aangegeven dat je nu nog maar een half uurtje bent verwijderd van Hoch-Imst. Er is ook nog een mogelijkheid naar de Blaue Grotte te gaan. Je moet dan wel enorm bukken om erin te komen, maar daarna kun je er wel rechtop staan. Bij goed weer en de juiste zonnestand moet het water mooi blauw oplichten. Die keuze laten we aan anderen over: wij verlaten de schlucht via een langzaam stijgend pad door het bos richting de parkeerplaats. En ja: dan is daar de beloning: de bebouwing van Hoch Imst –erg gericht op de (winter)sportactiviteiten en ook: de bushalte. Wij hebben nog bijna een kwartier: precies genoeg om ons boterhammetje te verorberen, de kaartjes te pakken en dan de bus op de foto te zetten. We kunnen instappen voor onze gratis rit.

Wil je de wandeling door de schlucht op video beleven? Kijk dan eens naar de video van Christ Grootzwagers op youtube. Het enige waar ook wij -en anderen blijkbaar met ons- niet achter zijn  gekomen: waar komt de naam Rosengarten vandaan? Vermoedelijk van het ‘alpenroosje’ -uit de familie van de rhododendron- maar wij hebben ze niet zien bloeien.

Verrassing: de groep nodigt ons aan tafel

We raken onder de indruk van de stuurmanskunst van de buschauffeur, want al dat bochtenwerk langs muurtjes en geparkeerde auto’s is geen sinecure. Enige minpuntje: we hebben er geen erg in dat we al bij de Rathausstrasze zijn en op het stopknopje hadden moeten drukken. De volgende halte is pas een heel eind verder. Dat wordt dus een extra wandeling terug naar de camping. Ach: zo heel veel hebben we vandaag toch nog niet gelopen ;-)). In ieder geval is het vlakker dan de Rosengartenschlucht.

’s Avonds wacht ons nog een verrassing. De jongerengroep heeft afsluitend -morgen gaan ze weer naar huis- een gezamenlijke maaltijd. Daarvoor is een ‘buitenmodel’ sköttel gebracht, waarop een heerlijk maaltijd met nasi, en natuurlijk gebakken eieren worden klaargemaakt. Alleen: ze hebben teveel. Dus komen een paar jongens langs bij de andere gasten: “hebben jullie al gegeten?” Nee, wij nog niet. “Dan hoef je niks meer voor te bereiden: bij ons staat het klaar. We nodigen jullie van harte uit.”

Wat leuk! We laten de Heppiebuzz alleen en lopen naar de grote tent. Daar zitten al wat meer campinggasten, gezellig aan tafel met een aantal jongeren. Wij houden ons bord bij en er wordt flink opgeschept. “Nog een extra ei erbij?” Nou nee, dank je. Dit is al pittig veel.

Het is gezellig druk in de tent. Er zitten jongens uit de groep samen aan een tafel, maar er zijn er ook een paar die bij de uitgenodigde mede-kampeerders komen zitten. We kletsen heerlijk over-en-weer en geven natuurlijk ook complimenten aan de koks, die dit op hun grote braai zo heerlijk hebben bereid.

’s Avonds lopen we nog even een rondje over de camping, in het besef dat ook voor ons dit een bijzondere belevenis is. Als het al aardig donker is, sluiten ook wij de luiken, met het prettige vooruitzicht op morgen. Dan gaan we ons in hoger sferen begeven. Eerst met de bus weer terug naar Hoch-Imst en dan nog hogerop met de Imster Berg- und Rodelbahn.